اقتدار مدنی روحانیت و چالش‏های نوین آن

روحانیت از این جهت که سازمانی شکل‏گرفته بر پایه‌ یکی از نیازهای اصلی اجتماعی، یعنی نیاز به دین است، یکی از نهادهای جامعه مدنی و البته قدرتمند‌ترین آنها در ایران به شمار می‌آید. کارویژه ذاتی این نهاد، فهم دین، تبلیغ و ترویج دین و اجرای مناسک آن است که البته در شرایط خاص تاریخی، ممکن است وظایف تاریخ‏مندی بدانها اضافه کند. نهادهای مدنی به‏عنوان واحدهای تشکیل‌دهنده جامعه مدنی، در مقابل نهادهای سیاسی مطرح می‌شوند. وجه اصلی متمایزکننده آنها این است که «کنش جمعی» خود را بدون اجبار و آمریت سیاسی سامان می‌دهند؛ ازاین‏رو، مدنیت سازمانی مثل روحانیت، از یک سو در گرو سیاسی‏ نشدن و حفظ استقلال آن از حاکمیت سیاسی و از سوی دیگر، حفظ اعتبار و کارآمدی آن در جامعه اسلامی است. بااین‏همه، در سال‎های پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و ورود روحانیت به برخی از ارکان حکومت اسلامی، به وجه مدنی این نهاد آسیب رسیده و از توانمندی آن در چنین حوزه‏ای کاسته شده است. این مقاله بدون اینکه تاکیدی بر لزوم بازگشت روحانیت به کارکردهای سنتی خود داشته باشد و به حضور خود در حکومت اسلامی پایان بخشد، تنها می‏کوشد عوامل تقلیل‏دهنده اقتدار اجتماعی روحانیت را طی چند دهه اخیر تحلیل کند. اینکه این عوامل کدام‏اند و چگونه توانسته‏اند مدنیت این نهاد را تحت‏الشعاع قرار دهند، پرسش‏هایی است که این مقاله درصدد بررسی آنهاست.