نظریه انتقادی؛ الگویی برای تعامل دین و دولت در جمهوری اسلامی ایران

انقلاب اسلامی مرجعیت دوباره دین را در حوزه‌های مختلف زندگی، از جمله دولت مطرح کرد، ولی تبیین مناسب رابطه دین و دولت در قالب الگوهای رسمی و غیررسمی، قرین موفقیت نبوده و چالش‌های نظری و عملی به دنبال داشته است. هدف این مقاله، ارائه راهکاری برای تبیین رابطۀ دین و دولت از طریق کنش ارتباطی در حوزه عمومی و از طریق دموکراسی گفت‌وگویی به‏دور از سلطه قدرت و ثروت است تا در کاربست آن عقلانیت‌های مختلف از یکه‌تازی در عرصه دولت بپرهیزند. این نوشتار با رویکرد تحلیلی به تبیین نظریه انتقادیِ مبتنی بر کنش ارتباطی می‌پردازد و گفت‌وگو در حوزه عمومی را پیشنهاد می‌کند تا گفت‌وگوی دین و دولت در امور مبهم، از طریق رضایت و اقناع عمومی باشد