گزیده ای از مباحث سیاسی در کلیله و دمنه

کلیله و دمنه یکی از کتاب های ارزش مند ادب فارسی و نمونه ای برای اندرزنامه نویسی در تاریخ ایران است. برخی از بخش های این کتاب را به دستور انوشیروان از هندوستان به ایران آوردند و با افزوده هایی به پهلوی ترجمه کردند. در سده دوم هجری، ابن مقفع آن را به عربی ترجمه کرد و رودکی در زمان سامانیان آن را به شعر فارسی در آورد. اصل آن از بین رفته و ابیات پراکنده ای از آن به جا مانده است. در سال 536 هجری، ابوالمعالی نصرالله منشی، دبیر بهرام شاه غزنوی کلیله ابن مقفع را با نثری فصیح و زیبا به صورت آزاد به فارسی برگرداند و مطالبی هم بر آن افزود. نثر کتاب از لحاظ استواری انشا و ترکیب عبارات و داشتن اسلوب عالی و آراستگی و پیراستگی زبان و مفردات کم نظیر است. از آن-جا که نویسنده در این کتاب به سجع، موازنه و آوردن اشعار و امثال فارسی و عربی و آیات و احادیث پرداخته است. بسیاری از منتقدان کار او را سرآغاز نثر مصنوع فارسی و کتاب وی را نمونه عالی آن سبک به حساب آورده اند.