دیپلماسی فرهنگی امریکا و فرانسه

سیاست توسعه کاربرد زبان ملی، بخشی از دیپلماسی فرهنگی نسبتاً خاموش بسیاری از کشورهای جهان به ویژه ابرقدرت هاست. این کشورها در تحقق این مهم از سیاست ها و راهکارهای متنوعی به تناسب پیشرفت های زمانی سود جسته اند. در این نوشتار به برخی از مهم ترین شیوه های اعمال شده توسط دو کشور فرانسه و امریکا در گسترش زبان فرانسه و انگلیسی به منزله دو زبان زنده و شایع پرداخته شده است. برخی از آن چه تحت عنوان راهکار یا سیاست فرهنگی گفته شده، در حقیقت پی آمد پنهان و غیرمقصود یا نتیجه قهری برخی سیاست های اعمال شده در طول تاریخ و به عبارتی شانس ها و موفقیت های ویژه ای است که به نوعی به گسترش، تثبیت، ارتقا و برتری زبانی خاص در کنار سایر برتری های فرهنگی منتهی شده است. نکته مهم این که گسترش زبان بیش از آن که به صورت مستقل، مطرح باشد، تابعی از مجموعه روابط و مناسبات مختلف جوامع انسانی است و بالطبع میزان موفقیت در این عرصه، مرهون موفقیت و کسب وجهه و جایگاه در سایر زمینه های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی است. مجموع سیاست ها و راهکارهای خرد و کلانی که چه به صورت آگاهانه و برنامه ریزی شده و چه به صورت قهری که به رونق دیپلماسی فرهنگی به طور عام و به گسترش و توسعه این دو زبان به مثابه نماینده دو کانون فرهنگی ذی نفوذ کمک کرده