دین و عرفی شدن در ایران معاصر

عرفی شدن دین در دو گفتمان اسلام سیاسی وتجدد، دارای معانی متفاوتی است. تجدد در پی عرفی شدن دین است تا مفاهیم اساسی خود را در خارج از حوزه دین معنا دهی کند؛ اما اسلام‌گرایی در پی عرفی شدن است تا بر اساس تحولات وتغییرات ومقتضیات زمان ودر چارچوب اجتهاد، به مسایل ونیازها در دایره شریعت پاسخ دهد. در تاریخ معاصر ایران این دو گفتمان مبنای بسیاری از تحولات سیاسی ـ اجتماعی است وبرای تحلیل آنها باید با عصای این دو گفتمان گام برداشت.برای تبیین مسیله عرفی شدن در ایران معاصر، به تحلیل دو گفتمان تجدد و اسلام‌گرایی و مفهوم عرفی شدن بر اساس نظریه گفتمان لاکلا و موف پرداختیم وبا مفصل‌بندی چندین دال مهم حول دال‌های مرکزی مدرنیته و اسلام‌گرایی، به تبیین این مفاهیم در نظام معنایی تجدد و اسلام‌گرایی با استفاده از شواهدی از ایران معاصر اقدام کردیم. در پایان نمودهایی از عرفی شدن را در ایران معاصر مورد بحث قرار داده‌ایم.