روند ساخت انسجام ملی در ایران: رویکرد تاریخی جامعه‌شناختی

هدف پژوهش حاضر ارائه فهمی عینی و جامعه‌شناختی از روند تکوین انسجام ملی در ایران با بهره‌گیری از مفاهیم جامعه‌شناختی دورکیم (همبستگی مکانیکی و ارگانیکی) و دیوید لاک‌وود (یکپارچگی اجتماعی و یکپارچگی سیستمی) است. مقاله حاضر، با بهره‎گیری از این مفاهیم سعی دارد نشان دهد که انسجام اجتماعی ملی نه یک امر طبیعی و از‌پیش‌موجود، بلکه امری صناعی است که در افق آینده ساخته می‎شود. در تجربه‌ی تاریخی شاهد روندهای اجتماعی و دولت‌سازی در حوزه انسجام ملی هستیم. این روند به‌صورت دیالکتیکی به توسعه‌ی انسجام ملی مدد رسانده است. برای گذار از این روند جدلی و ایجاد روابط با ثبات میان یکپارچگی اجتماعی و سیستمی، نیازمند واهم‎گرایی قواعد حاکم بر یکپارچگی اجتماعی و یکپارچگی سیستمی هستیم.

The process of building national cohesion in Iran: a historicalsociological approach

The aim of this study is to provide an objective and sociological understanding of the development of national cohesion in Iran using the sociological concepts of Durkheim (mechanical and organic correlation) and David Lockwood (social integration and system integration). Using these concepts, the present article tries to show that national social cohesion is not a natural and preexisting thing, but an industrial thing that is built on the horizon of the future. In historical experience, we see social and statebuilding trends in the field of national cohesion. This process has dialectically contributed to the development of national cohesion. To move from this controversial process and establish a stable relationship between social and systemic integration, we need the convergence of the rules governing social and systemic integration