ملودی ادبیات صلح در ژئوپلتیک آشوب

هدف پژوهش حاضر پاسخ به این پرسش است که «ادبیات صلح به‌مثابه یک عنصر نوظهور، چگونه به کاهش سطح آشوب‎زدگی و افزایش سطح هم‌گرایی و ایجاد صلح کمک می‎کند؟» فرض این است که ادبیات صلح با درنظرگرفتن صلح به‌مثابه یک چرخه و فرایند، به‌جهت نوع روایت و خوانش متفاوتی که دارد و هم‌چنین گستره‌ی مخاطبینی که شامل می‎شود، با ترویج کارکرد‎هایی نظیر: باور به امکان تغییر، همدلی به‌جای تنش و نوع‌‎دوستی به‌جای تبعیض، عوامل آشوب‎زا (اسلام‎‌هراسی) را محدود کرده و درنتیجه سطح صلح را افزایش می‎دهد. این پژوهش با روش توصیفیتحلیلی و با استفاده از نظریه‌ی ماتریالیسم فرهنگی (رویکرد تلفیقی ویلیامز و سینفیلد) تحلیلی از رابطه‌ی ادبیات، صلح و بازتاب مقوله‌ی آشوب‌‎زدگی در جهان اسلام و پیامدهای آن ارائه کرده است. این تحلیل به‌لحاظ زمانی به دوره‌ی پسایازده سپتامبر تعلق دارد و با بازخوانی دو اثر خالد حسینی (بادبادک‌باز و هزار خورشید تابان) نشان می‌دهد که چگونه می‎توان مولفه‎‌های ادبیات صلح را از این دو اثر استخراج کرد. جهان اسلام نیازمند بازخوانی میراث خود برای شکستن غیرواقع‎‌نمایی‎‌های موجود است. تصویرسازی آثار ادبی، ازاین‌جهت که مخاطب بسیار گسترده‌ای دارد و از ماندگاری عمیقی برخوردار است، در تقابل با مولفه‌‎های آشوب‌‎زا قابلیت‌های کاربردی ویژه‌ای را داراست.

Melody of Peace Literature in Chaos Geopolitics

The aim of the present study is to answer the question How does the peace literature, as an emerging element, help reduce the level of unrest and increase the level of integration and peace?. It is assumed that peace literature, considering peace as a cycle and process, for its different type of narrative and reading and a range of audiences it includes, promotes functions such as belief in the possibility of change, empathy instead of tension and type, friendship instead of discrimination limits rioters (Islamophobia) and thus increases the level of peace. This descriptiveanalytical study using cultural materialism (combined approach of Williams and Sinfield) has provided an analysis of the relationship between literature, peace, and the reflection of the category of unrest in the Islamic world and its consequences. This analysis chronologically belongs to the period after September 11. Reading two works of Khalid Hosseini (Badbadkabaz and Hezar Khorshid Taban) shows how the components of peace literature can be extracted from these two works. The Islamic world needs to reread its legacy to break the existing unrealism. The imagery of literary works, for its wide audience and deep durability, has special functional capabilities in contrast to the chaotic components.