تحلیلی بر سیاست گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران: آسیب‌ها و راهبردها؛ با تاکیدبر مفهوم «مرجعیت»

هدف پژوهش حاضر، مطالعه‌ی میزان انطباق سیاست‌گذاری فرهنگی با مفهوم «مرجعیت» و چالش‌های ایجادشده برای سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی ایران و نیز راهبردهای بیرون‌آمدن از این وضعیت است. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی بوده و مقوله‌هایی هم‌چون: رویکردهای کلان به سیاست‌گذاری فرهنگی، مرجعیت در سیاست‌گذاری، گفتمان‌های حاکم‌بر سیاست‌گذاری فرهنگی در ایران، آسیب‌شناسی سیاست‌گذاری‌های فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران، راهبردهای سیاست‌گذاری فرهنگی در انطباق با مفهوم مرجعیت در جمهوری اسلامی ایران بررسی شده‌اند. نتایج نشان می‌دهند که در سیاست‌گذاری فرهنگی ایران، مرجعیت، واحد نبوده و کثرت مرجعیت منجر به کاهش اثرگذاری سیاست‌ها و تعارض میان سیاست‌ها شده و سیاست‌گذاری را با شکست مواجه کرده است. باید توجه داشت که عدم تعیین سیاست، منجر به ارائه‌ی تفسیر‌های چندگانه از سیاست می‌شود و به تعارض اقدامات برخاسته از یک سیاست می‌انجامد. هدف پژوهش حاضر، مطالعه‌ی میزان انطباق سیاست‌گذاری فرهنگی با مفهوم «مرجعیت» و چالش‌های ایجادشده برای سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی ایران و نیز راهبردهای بیرون‌آمدن از این وضعیت است. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی بوده و مقوله‌هایی هم‌چون: رویکردهای کلان به سیاست‌گذاری فرهنگی، مرجعیت در سیاست‌گذاری، گفتمان‌های حاکم‌بر سیاست‌گذاری فرهنگی در ایران، آسیب‌شناسی سیاست‌گذاری‌های فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران، راهبردهای سیاست‌گذاری فرهنگی در انطباق با مفهوم مرجعیت در جمهوری اسلامی ایران بررسی شده‌اند. نتایج نشان می‌دهند که در سیاست‌گذاری فرهنگی ایران، مرجعیت، واحد نبوده و کثرت مرجعیت منجر به کاهش اثرگذاری سیاست‌ها و تعارض میان سیاست‌ها شده و سیاست‌گذاری را با شکست مواجه کرده است. باید توجه داشت که عدم تعیین سیاست، منجر به ارائه‌ی تفسیر‌های چندگانه از سیاست می‌شود و به تعارض اقدامات برخاسته از یک سیاست می‌انجامد.

An Analysis of the Cultural Policy Making of the Islamic Republic of Iran: disadvantages and strategies; Emphasizing the conceptof authority (Marjaiyyat)

The purpose of this study is to study these issues: the degree of compliance of cultural policy with the concept of authority, the challenges created for the policy of the Islamic Republic of Iran, and strategies to get out of this situation. The research method is descriptiveanalytical and categories such as: macro approaches toward cultural policymaking, authority in policymaking, discourses governing cultural policymaking in Iran, pathology of cultural policymaking in the Islamic Republic of Iran, cultural policymaking strategies in accordance with the concept of authority in the Islamic Republic of Iran, have been examined. The results show that authority is not uniform in Iranian cultural policymaking and the multiplicity of authority has reduced the effectiveness of policies and the conflict among policies and has failed to make policy. It should be noted that failure to set a policy leads to multiple interpretations of the policy and leads to conflicting actions arising from a single policy.