دولتِ تمدنی و کنش‌گری در روابط بین‌الملل

هدف پژوهش حاضر بررسی نحوه‌ی اثرگذاری تمدن، به ‌عنوان یک پدیده‌ی نوظهور در نظام بین‎المل است. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و اطلاعات به شیوه کتابخانه ای گردآوری شده‌اند. حاصل این پژوهش، فهم چگونگی کارگزاری دولت تمدنی و تمایز آن با سایر بازیگران (هم‌چون دولت ملی) و نحوه‌ی کنش‌گری آن‌ها در نظام بین‎الملل معاصر بود. پیامد دانشی تحلیل فرایندی اثرگذاری تمدن در نظم جهانی و اثبات وجود چنین فرایندی، ما را به ضرورت سطح تحلیل تمدن و یا نظریه‎های تمدنی رهنمون می‎سازد. برای بازیگران تمدنی، ادامه‌ی کنش‌گری در وضعیت سرزمینی و ملی، مخاطره‎آمیز بوده و باعث مسکوت‎ماندن بخشی از ظرفیت‎های این بازیگران و در نهایت تکرار تجربه‌ی اوایل قرن بیستم ایران، ترکیه و ... می‌شود. باقی‌ ماندن در وضعیت دولت ملی و دولت سرزمینی، هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی، سبب می‎شود که بخشی از منابع اثرگذار بر این دولت‎ها از چرخه‌ی بهره‎برداری خارج شوند. حفظ حد و مرزهای مشخص براساس یک قرائت ملی و سرزمینی، در حالی که عناصر تشکیل‎دهنده‌ی هویت تمایل به برون‎گرایی حداکثری دارند، زمینه‌ساز نوع خاصی از توقف است. فهم چگونگی ظهور دولت تمدنی می‎تواند ما را به فهم کنش‌گری دولت تمدنی در روابط بین‎الملل برساند و به چگونگی ایجاد صلح در منطقه‌ای خاص یا در نظام بین‌الملل و نظم جهانی و افزایش سطح همگرایی رهنمون شود. هدف پژوهش حاضر بررسی نحوه‌ی اثرگذاری تمدن، به ‌عنوان یک پدیده‌ی نوظهور در نظام بین‎المل است. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و اطلاعات به شیوه کتابخانه ای گردآوری شده‌اند. حاصل این پژوهش، فهم چگونگی کارگزاری دولت تمدنی و تمایز آن با سایر بازیگران (هم‌چون دولت ملی) و نحوه‌ی کنش‌گری آن‌ها در نظام بین‎الملل معاصر بود. پیامد دانشی تحلیل فرایندی اثرگذاری تمدن در نظم جهانی و اثبات وجود چنین فرایندی، ما را به ضرورت سطح تحلیل تمدن و یا نظریه‎های تمدنی رهنمون می‎سازد. برای بازیگران تمدنی، ادامه‌ی کنش‌گری در وضعیت سرزمینی و ملی، مخاطره‎آمیز بوده و باعث مسکوت‎ماندن بخشی از ظرفیت‎های این بازیگران و در نهایت تکرار تجربه‌ی اوایل قرن بیستم ایران، ترکیه و ... می‌شود. باقی‌ ماندن در وضعیت دولت ملی و دولت سرزمینی، هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی، سبب می‎شود که بخشی از منابع اثرگذار بر این دولت‎ها از چرخه‌ی بهره‎برداری خارج شوند. حفظ حد و مرزهای مشخص براساس یک قرائت ملی و سرزمینی، در حالی که عناصر تشکیل‎دهنده‌ی هویت تمایل به برون‎گرایی حداکثری دارند، زمینه‌ساز نوع خاصی از توقف است. فهم چگونگی ظهور دولت تمدنی می‎تواند ما را به فهم کنش‌گری دولت تمدنی در روابط بین‎الملل برساند و به چگونگی ایجاد صلح در منطقه‌ای خاص یا در نظام بین‌الملل و نظم جهانی و افزایش سطح همگرایی رهنمون شود.