تاثیر دیاژنز بر کیفیت مخزنی سازند داریان در میدان پارس جنوبی

سازند داریان یکی از مخازن نفتی میدان پارس جنوبی است. این سازند در چاه‎های spo-1، spo-2 و spo-3 از این میدان مطالعه شده است.ستبرای سازند داریان در چاه‌های یاد شده به ترتیب 109، 113 و 114 متر است. بر پایه مطالعات انجام شده روی مقاطع نازک میکروسکوپی حاصل از سه حلقه چاه یاد شده، 9 رخساره کربناته و یک رخساره آواری مشخص شد که در چهار مجموعه رخساره‎ای شامل مجموعه رخساره‎ای کشندی (مادستون)، لاگون (مادستون- وکستون بایوکلستی، وکستون- پکستون پلوییدی بایوکلستی، پکستون- گرینستون پلوییدی بایوکلستی، باندستون جلبکی)، رمپ میانی (وکستون- پکستون نرم تن دار اکینوییدی، وکستون- پکستون اربیتولین‌دار، فریمستون، فلوتستون) و رمپ بیرونی (شیل) قرار می‌گیرند. مطالعه رخساره‌ها نشان داد که این سازند در یک رمپ هموکلینال رسوب‌گذاری شده است. سازند یاد شده4 مرحله دیاژنزی دریایی، جوی، تدفینی و بالاآمدگی را سپری کرده است. مهم‎ترین فرایندهای دیاژنزی شناسایی شده شامل میکرایتی شدن، آشفتگی زیستی، ژئوپتال، فشردگی فیزیکی و شیمیایی، سیمانی شدن، نوشکلی، جانشینی، انحلال و شکستگی و پر شدگی است. در میان فرایندهای دیاژنزی، انحلال و شکستگی اصلی‎ترین فرایندهای افزایش دهنده کیفیت مخزنی و در برابر آن، فشردگی فیزیکی و به‏ویژه سیمانی شدن، فرایندهای مهم کاهش‌دهنده کیفیت مخزنی هستند. فرایند انحلال با ایجاد تخلخل‎های ثانویه حفره‎ای و قالبی تاثیری مهم در افزایش میزان تخلخل در این سازند داشته است. بیشتر پدیده‎های حاصل از انحلال در طی دیاژنز جوی و به میزان کمتر طی دیاژنز تدفینی صورت گرفته است.انحلال در برخی از موارد، با توسعه تخلخل‌های حفره‌ای موجب اتصال آنها به یکدیگر شده و گاهی نیز در توسعه و گسترش مسیر شکستگی‌ها و استیلولیت‌ها و از بین رفتن سیمان‌های پیشین نقش داشته است که در نتیجه سبب افزایش تراوایی و کیفیت مخزنی در بخش‌هایی از داریان بالایی و پایینی شده است. همچنین شکستگی‌ها، از دیگر فرایندهای مهم دیاژنزی، در برخی از موارد با اتصال حفرات انحلالی به یکدیگر، نقش موثری در افزایش تراوایی و کیفیت مخزنی بخش‎های بالایی و پایینی سازند داریان داشته است.