فرایندهای زمین‎ساخت- رسوب‎گذاری درالبرز خاوری- ارتفاعات بینالود

در این پژوهش بازخورد فرایندهای زمین‌ساختی و سطحی بر یکدیگر، در ارتفاعات بینالود و دشت نیشابور مورد بررسی قرار گرفته است. برای دست‎یابی به این مهم از داده‌های توپوگرافی، داده‌های ثبت شده زمین‌لرزه‌ها، مربوط به موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران (مرکز مشهد) و اطلاعات به ‌دست آمده از مشاهدات میدانی استفاده شده است. فرایندهای سطحی بر پیشروی گوه‌های زمین‌ساختی رانده شده در کمربندهای کوهزایی تاثیرگذار هستند. در مناطقی که فرایندهای زمین‌ساختی سبب تشکیل بلندی‌ها و افزایش شیب سطح زمین شده‌اند، فرایندهای سطحی سبب تعدیل ارتفاعات و مسطح کردن شیب ها می‎شوند و حجم زیادی از رسوبات آواری را به وجود می آورند که در پیشانی کمربند کوهزایی نهشته خواهند شد. این رسوبات به علت حجم و وزن زیاد به‌صورت مانعی از پیشروی گوه های راندگی به‌سوی جلو، جلوگیری می‎کنند و سبب افزایش نرخ تجمع تنش در آنجا می شوند. همچنین افزایش زاویه گسل ها در گوه های کوهزایی، لغزش به روی این گسل ها را سخت و گاه غیر ممکن می سازد. تشکیل گسل های بیرون از توالی و راندگی های برگشته را می توان نتیجه آزاد شدن چنین تنش های تجمع یافته ای در نظر گرفت. راندگی شمال نیشابور یک راندگی ثانویه است و به دلیل قطع کردن یال های چین ها و صفحه های راندگی دیگر، می‌توان آن را به عنوان یک راندگی بیرون از توالی در نظر گرفت. نتایج مطالعات به ما نشان می دهد که حجم زیاد رسوبات پالئوژن و نئوژن در حوضه پیشانی راندگی نیشابور مانع از پیشروی رشته‌کوه بینالود به عنوان گوه کوهزایی به سوی جلو (جنوب باختر) شده و رهایی نیروهای تجمع یافته حاصل از آن، گسل بیرون از توالی شمال نیشابور و راندگی‌های برگشته را ایجاد کرده است.