تحلیل تاریخچه برافرازش کوه های میشو با استفاده از دمازمان‌سنجی‎های دما پایین

همتافت میشو در شمال باختر ایران برجستگی توپوگرافی شاخصی است که توسط گسل های شناخته شده‌ای همچون گسل شمال میشو و گسل جنوب میشو دربر گرفته شده و پی سنگ پرکامبرین دارای رخنمون وسیعی در این منطقه است. داده‌های ساختاری نشانگر این است که برافرازش کوه‌های میشو در ارتباط باگسل‌های پیرامون این گوه ساختاری است و گسل شمال میشو (nmf) و گسل جنوب میشو (smf) به همراه گسل تسوج (tf) نقش چشمگیری در شکل گیری سیمای کنونی منطقه دارند. تلفیق داده های ساختاری با داده‌های دمازمان‌سنجی مشخص کرده که آغاز زمان برافرازش در بخش های مختلف این گوه ساختاری متفاوت است. نتایج تجزیه 10 نمونه (apatite fission track) aft نشان می دهد که برش باختر میشو از اوایل پالیوسن 72.7±10.6 تا اواسط ایوسن 50.3±3.4 بیشترین نرخ برافرازش را داشته است ولی در مناطق مرکزی و خاوری، بیشترین نرخ برافرازش زمین‌ساختی از اواسط میوسن 22.5±1.6 است. این تاخیر در برافرازش در مناطق مختلف میشو سبب عدم تطابق توپوگرافی و همچنین برونزد غیر یکنواخت پی سنگ بلورین در منطقه شده است. بررسی مقاطع همگن شده توپوگرافی کمینه و بیشینه نیز نشان می دهد که نرخ برافرازش در باختر منطقه بیشتر است. این اختلاف زمانی در نرخ برافرازش را می توان در ارتباط با عملکرد گسل های منطقه و چرخش بلوک ها درون پهنه های گسلی تفسیر کرد.