ارزیابی زمین ریختی الگوی رشد جانبی چین های فعال در کمان فارس، کمربند چین-راندگی زاگرس، ایران (مطالعه موردی: تاقدیس های هرنگ و کوه نمکی)

وجود رشد جانبی در چین های بالای یک گسل معکوس پنهان، یک فرضیه بسیار مهم بوده و به طورکلی پذیرفته شده است. در این پژوهش، الگوی رشد چین های فعال (تاقدیس های هرنگ و کوه نمکی) کمان فارس واقع در زاگرس چین- راندگی از دیدگاه زمین ریخت شناسی زمین ساختی مورد بررسی قرار گرفته است. هدف اصلی این پژوهش کاربرد شاخص های زمین‌ریخت‌سنجی نظیر الگوی زهکشی، چگالی زهکشی، عدم تقارن حوضه های زهکشی و طول-گرادیان زهکش ها برای تعیین جهت انتشار جانبی چین ها با تاکید بر فرایند پیوند تکه های مختلف چین است. مطالعات زمین ریخت شناسی نشان می دهد که برخی چین ها در زاگرس حاصل یک چین جنینی مجزا نبوده و در اثر پیوند جانبی تکه های متفاوت چین خورده گسترش یافته‌اند. نوع پیوند (خطی، مایل) تکه های مختلف یک چین در طی رشد جانبی به نحوه قرار گیری چین های جنینی اولیه بستگی دارد. بررسی شاخص های زمین ریخت سنجی در منطقه مورد مطالعه نشان‌دهنده این است که تاقدیس هرنگ حاصل رشد جانبی و اتصال مایل سه تاقدیس جنینی مجزا است در حالی که تاقدیس کوه نمکی از رشد خطی یک تاقدیس جنینی ایجاد شده است و نمی‌توان آن را حاصل پیوند چند قطعه مجزا دانست.