کاربرد ترکیب شیمیایی کلینوپیروکسن در پتروژنز گابروهای کوه میشو در جنوب باختری مرند- شمال باختری ایران

توده گابرویی میشو با راستای تقریبی خاوری - باختری با طول 30 کیلومتر و عرض 7 کیلومتر در داخل سنگ های رسوبی کهر با سن اینفرا کامبرین نفوذ کرده است. دایک های میکروگابرویی این توده نفوذی را قطع کرده اند. گابروها ترکیب شیمیایی تقریباً یکنواختی داشته و شامل کانی های اصلی پلاژیوکلاز و پیروکسن بوده و کانی های فرعی شامل الیوین، آمفیبول، بیوتیت، فلدسپار پتاسیم و کانی های کدر (اپاک) می‌باشد. بافت این گابروها اغلب به‌صورت دانه‌ای (گرانولر) آشکار است. نتایح حاصل از تجزیه نقطه‌ای کلینوپیروکسن های گابروهای میشو توسط الکترون میکروپروب، ترکیب کلینوپیروکسن ها را در حد دیوپسید تا اوژیت نشان می‌دهد. ماگمای تشکیل دهنده کلینوپیروکسن های گابروها در نمودارهای مختلف غالبا سری ماگمایی تولییتی و از نظر موقعیت زمین‌ساختی ویژگی‌های morb را نشان می‌دهند. بلورهای کلینوپیروکسن گابروها عموماً حاوی مقادیر sio2 بالا (wt%69/52-02/50)، عدد منیزیم [mg/(mg+fe2+)] بالا و در حد (wt%42/82-59/78)، al2o3 متغیر (wt%09/5-8/1)، tio2 پایین (wt%33/1-53/0) و na2o پایین (wt%47/0-21/0) و نسبت‌های پایین al[6]/al[4] (39/0-0) هستند که نشان‌دهنده شرایط تبلور نسبتاً فشار پایین ماگما است. دمای محاسبه شده برای کلینوپیروکسن ها در گابروها از 1027 تا 1306 درجه سانتی‌گراد متغیر بوده و فشار کمتر از 8 کیلوبار است. بررسی روند ترکیبات کلینوپیروکسن ها نشان می‌دهد که کلینوپیروکسن ها هیچ منطقه‌بندی را نشان نمی‌دهند و با سنگ زمینه در تعادل شیمیایی می‌باشند. اطلاعات بافتی و شیمی کانی نشان می‌دهد که کلینوپیروکسن ها احتمالاً از یک ماگمای تولییتی مشتق شده از یک گوشته سنگ‌کره‌ای تهی شده متبلور می‌شوند که شیمی کل سنگ نیز این مطلب را تایید می‌کند. نفوذ توده های گابرویی در یک رژیم زمین‌ساختی کششی کافت زایی به گسترش پوسته اقیانوسی پالیوتتیس در زمان کربنیفر آغازین در شمال باختری ایران انجامیده است.