مطالعه ریزساختاری و الگوی جایگیری نیمه جنوبی باتولیت الوند با استفاده از ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی(AMS)

منطقه مورد مطالعه با گسترش 120 کیلومتر مربع در جنوب و جنوب باختری همدان جای گرفته است. از دید سنگ شناسی بیشترین حجم این توده در منطقه مورد مطالعه گرانیت پورفیروییدی است. در مطالعات سنگ نگاری گرانیتوییدهای این منطقه به گرانیت ها (مونزوگرانیت ها، سینوگرانیت ها و آلکالی فلدسپات گرانیت ها) و گرانودیوریت ها تقسیم بندی شده اند. از دید ریزساختاری بیشتر منطقه دارای فابریک ماگمایی- نیمه ماگمایی است و تعداد کمی از نمونه ها دگرشکلی حالت جامد دما بالا با حضور کوارتزهای صفحه شطرنجی، بیوتیت های دارای حالت کینک و خمیدگی و ریزشدگی کانی ها را نشان می دهند. در منطقه مورد مطالعه، از 107 ایستگاه، 403 مغزه جهت‌دار برای مطالعات ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی تهیه شد. مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی به طور متوسط برای کل نمونه ها بین 314-114si µ و میانگین مقدار حساسیت مغناطیسی (km)، برای گرانودیوریت ها (siµ) 5/457 و دامنه تغییرات آنها از 282 تا 633 (siµ) است که نسبت به گرانیت ها km بالاتری دارند و این به دلیل حضور مگنتیت در این سنگ ها است که به‌وسیله آزمایش کانی مغناطیسی و آزمایش کانی سنگین اثبات شد و مقدار آن در این سنگ ها حدود 01/0تا 025/0 درصد برآورد شده است. مقدار پذیرفتاری مغناطیسی میانگین(km) که بیشتر بین 14 تا 514 µsi است نشان‌دهنده گرانیت پارامغناطیس است. مقدار p در گرانیتوییدهای منطقه میان 72/0 تا 4/7 درصد متغیر است. مقدار متغیر شکل در بیشتر نمونه ها دارای مقدارهای مثبت و شکل کلوچه ای است و احتمال ساختار سیل یا مانند آن را در این بخش های توده تایید می کند. با مشاهده برگوارگی های مغناطیسی و خطوارگی های مغناطیسی با شیب زیاد در بخش مرکزی توده که با دور شدن از این بخش شیب آنها کم می شود می توان محل اصلی تزریق توده را در این بخش دانست که حجم زیادی از ماگما با شیب زیاد از این بخش بالا آمده است. البته افزون بر بخش مرکزی، برگوارگی و خطوارگی های مغناطیسی با شیب به‎نسبت زیاد در دو منطقه دیگر از توده نیز دیده می شود که این دو بخش می تواند محل های فرعی تغذیه توده باشد. بر پایه همه شواهد مغناطیسی که تاکنون در منطقه گفته شد و رژیم زمین ساختی ترافشارشی حاکم بر این منطقه می‌توان بالاآمدگی ماگما را در یک فضای کششی با راستای کشش nw-se تصور کرد که گروهی از خطوارگی ها در این روند قرار گرفته اند ولی گروهی دیگر روند ne-sw دارند که احتمالاً ماگما در هنگام نفوذ و جایگیر شدن به علت چرخشی که در اثر نیروی زمین ساختی حاکم بر منطقه و سیال بودن ماگما داشته، این گروه از خطوارگی هارا ایجاد کرده است. البته باید شکاف های محلی دیگر که می توانند محل های تغذیه فرعی در منطقه باشند را نیز در نظر گرفت.