سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با استفاده از روش فابریک مغناطیسی ‏

باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با سن کرتاسه زیرین به درون شیل‌ها و ماسه‌سنگ‌های سازندهای نایبند- شمشک پهنه ایران مرکزی تزریق گردیده و از سه واحد اصلی گرانودیوریت، ‏مونزوگرانیت و لوکوگرانیت تشکیل شده است. برای شناسایی سازوکار جایگیری و همچنین تقدم و تاخر ماگماهای سازنده باتولیت شیرکوه از روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (‏ams‏) ‏استفاده شد. این سنگ‌ها به دلیل داشتن خودپذیری مغناطیسی میانگین پایین (‏msi‏400‏km < ‎‏) وابسته به گرانیت‌های پارامغناطیس هستند و از آنجا که بیوتیت مهم‌ترین کانی آهن‌دار و در ‏بردارنده اصلی مغناطیس‌پذیری بوده است، انطباق خوبی میان انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی و ترکیب سنگ‌شناسی وجود دارد. تلفیق داده‌های مغناطیسی (نقشه‌های خط‌وارگی و ‏برگ‌وارگی مغناطیسی، متغیرهای ‏k، ‏tوp‏)، مطالعات ریزساختاری همراه با داده‌های صحرایی و سنگ‌شناختی نشان می‌دهد دست‌کم دو پهنه تغذیه‌کننده در باتولیت شیرکوه به صورت ‏بازشدگی‌های کششی در قاعده پوسته بالایی به عنوان کانالی برای تزریق ماگما رفتار کرده‌اند. با توجه به تفریق پیش‌رونده واحد‌های مختلف و همچنین الگوی منطقه‌بندی مشاهده‌شده درآنها به ‏نظر می‌رسد سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه از راه باز‌شدگی دوگانه و پرشدگی پیش‌رونده آنها توسط بسته‌های ماگمایی مختلف صورت گرفته است. این بازشدگی به ‏صورت پله‌ای وکم و بیش به موازات پهنه برشی راست‌گرد ناحیه‌ای بوده و پرشدن پیش‌رونده این بازشدگی‌ها به ترتیب از واحد گرانودیوریتی شروع شده، با واحد مونزوگرانیتی ادامه یافته و با ‏واحد لوکوگرانیتی به پایان رسیده و موجب به وجود آمدن باتولیت شیرکوه شده است.‏