تجزیه پایداری عملکرد ژنوتیپ‌های امید بخش گندم دوروم در اقلیم گرم و خشک جنوب ایران

به منظور تعیین پایداری و عکس العمل ژنوتیپ‌های امید‌ بخش گندم دورو‌م در اقلیم گرم و خشک جنوب ایران، 18 ژنوتیپ امید بخش گندم دوروم در مناطق خرم‌آباد، اهواز، داراب، دزفول و زابل به همراه دو رقم شاهد کرخه و چمران (گندم نان)، در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی، در سه تکرار و دو سال زراعی متوالی (1388-1386) ارزیابی شدند. با توجه به معنی‌دار شدن اثر متقابل ژنوتیپ × محیط، هشت آماره پایداری ( ، ، ، ، ، ، و ) مورد محاسبه قرار گرفتند. براساس آماره‌های یاد شده و نمودار‌های سه‌بعدی حاصل از آماره‌های تیپ یک، دو و چهار، ژنوتیپ‌های 1، 3، 5، 14 و 17 در اکثر روش‌ها، درجات مختلفی از پایداری عمومی را نشان دادند. از بین این ژنوتیپ‌ها نیز، ژنوتیپ‌های 5 (nus/sula//5*nus/4/sula/rbce_2/3/hui//cit71/cii) و 14 (cndo/primadur//hai-ou_17/3/sn turk mi83-84 375/nigris_5//tantlo_1) به ترتیب با میانگین عملکرد 5926 و 5912 کیلوگرم در هکتار، بر اساس کلیه روش‌ها پایدار شناخته شدند و رتبه‌های مناسب پایداری عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. بر اساس نتایج بدست آمده از این آزمایش، در بین ژنوتیپ‌های مورد ارزیابی، این دو ژنوتیپ به عنوان پایدارترین ژنوتیپ‌ها برای اقلیم گرم و خشک جنوب ایران شناخته شدند.