بررسی خصوصیات کمی و کیفی عملکرد ژنوتیپ های گندم دیم تحت شرایط آبیاری تکمیلی

به منظور تعیین مناسب ترین مرحله فنولوژیک ارقام گندم دیم جهت آبیاری تکمیلی و اثر آن بر صفات کمی و کیفی عملکرد دانه ، آزمایش مزرعه ای در ایستگاه تحقیقاتی قاملو از توابع شهرستان قروه در استان کردستان طی سال زراعی 78-1377 انجام شد . این بررسی در قالب طرح کرتهای خردشده در چهار تکرار انجام گرفته است . عامل اصلی شامل تیمارهای آبیاری در چهار مرحله رشد همراه با شاهد ( بدون آبیاری ) و عامل شامل شش ژنوتیپ گندم دیم بود .نتایج آزمایش نشان داد که همبستگی بین عملکرد با تعداد سنبله در متر مربع معنی دار( r=0/526** ) بود . در میان ژنوتیپ های رقم سبلان با متوسط 2214 کیلوگرم در هکتار در تیمارهای مختلف آبیاری دارای بیشترین عملکرد و رقم سرداری با متوسط عملکرد 1502 کیلوگرم در هکتار دارای حداقل عملکرد بود . بیشترین درصد پروتئین دانه مربوط به رقم گلینسون در تیمار شاهد ( 81/15 درصد)‌ و کمترین آن متعلق به ژنوتیپ kvz /tm 71/3 / moya '' s '' / bb( 23/12 درصد ) در شرایط آبیاری در مراحل کاشت + شیری شدن دانه بود . به طور کلی انجام یکبار آبیاری در مرحله شیری شدن دانه در رقم سبلان موجب 54 درصد افزایش عملکرد دانه (‌نسبت به شاهد ) شد و بیشترین عملکرد دانه را تولید نمود .