نقش سبک‌های سازش‌یافته و سازش‌نایافته حل مساله در تبیین خشنودی

چکیدهخشنودی مفهومی است که شامل اجزای عاطفی، هیجانی، اجتماعی و شناختی است و عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش سبک‌های حل مساله سازش‌یافته و سازش‌نایافته در تبیین خشنودی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه مورد مطالعه تمامی دانشجویان دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 91-1390 بودند که از میان آنها نمونه‌ای به حجم 187 نفر با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سبک‌های حل مساله کسیدی و لانگ (1996) و خشنودی آکسفورد (آرجیل، 1989) استفاده شد. یافته‌ها نشان داد بین نمره کل شادزیستی و خرده‌مقیاس‌های آن با سبک‌های حل مسیله خلاقیت، اعتماد، گرایش، و مهارگری رابطه معنی‌دار وجود دارد، در حالی که در موارد دیگر رابطه معنی‌دار مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد سبکهای حل مساله درماندگی و اعتماد قادرند 12 درصد از واریانس کل خشنودی دانشجویان را تبیین کنند. نتایج آزمون t مستقل نشان داد بین میانگین نمرات سبک حل مساله اجتناب دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار وجود دارد، همچنین تفاوت میانگین نمرات دانشجویان مجرد و متاهل در متغیر شادزیستی و خرده‌مقیاس‌های احساس مثبت، تجربه مثبت، و تجربه منفی معنادار بود. بر اساس یافته‌های این پژوهش به‌کارگیری سبک‌های سازش‌یافته حل مساله می‌تواند موجب خشنودی شود.