تجربه زیسته والدین کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه / فزون کنشی

زمینه: اختلال کمبود توجه / فزون کنشی از اختلالات عصبی تحولی کودکی است که در طول زندگی باقی می ماند. نشانگان بالینی اصلی کمبود توجه و فعالیت بیش از حد می باشد. این کودکان نسبت به همسالان خود از نظر توانش های اجتماعی ضعیف تر هستند و مشکلات رفتاری و اجتماعی بیشتری نشان می دهند. تحقیقات نشان می دهد تفاوت های فرهنگی در تشخیص و درمان اختلال در سال های اولیه اهمیت دارد. برای تعدیل اثرات اختلال لازم است از مداخلات اثربخش در زمینه های خانواده، مدرسه و جامعه بهره گرفته شود این درحالی است که در زمینه تجربه زیسته والدین دارای کودک مبتلا به اختلال کمبود توجه / فزون کنشی در جامعه مورد تحقیق شکاف تحقیقاتی وجود دارد. هدف: هدف از پژوهش حاضر فهم مشکلات والدین ایرانی در تحول و پرورش کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه / فزون کنشی از طریق تجربه زیسته آن ها بود. روش: در این پژوهش از روی آورد کیفی و روش پدیدارشناسی استفاده شد. با 12 والد دارای کودک مبتلا به اختلال کمبود توجه / فزون‌کنشی که از روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند به صورت تلفنی و حضوری مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام، و داده ها از روش هفت مرحله ای کلایزی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها به استخراج 4 مضمون اصلی و 19 زیرمضمون منجر شد، مضمون های اصلی عبارتند از: کشاکش های والدین، راه کارهای والدین در برابر مشکلات، رفتارهای تشدیدکننده نشانه مرضی اختلال و تاثیر اختلال بر والدین. نتیجه‌گیری: براساس یافته های این پژوهش که متناسب با بافت اجتماعی، فرهنگی و تجارب زیسته والدین دارای کودک مبتلا به اختلال کمبود توجه / فزون کنشی است به نظر می رسد بخشی از مشکلات والدین در خانواده هسته ای به دلیل عدم پذیرش تاثیرات اختلال بر ویژگی‌های کودک است که موجب می شود رفتار نامطلوب کودک در بسیاری از شرایط از سوی والد، عمدی ادراک شود که تاثیر منفی بر رابطه والد - فرزندی دارد. در سطح اجتماعی به دلیل عدم آگاهی تفاوت رفتاری کودک مبتلا به اختلال، والدین با سرزنش روش والدگری و برچسب اشتباه به کودک مواجه هستند که به طور معمول برای مقابله، از پنهان کردن اختلال از کودک و اطرافیان و محدود کردن روابط اجتماعی خود استفاده می کنند، این راهکار به سردرگمی، از دست دادن همراهی کودک و محدود شدن حمایت اجتماعی منجر می شود.

lived experience of parents of children with attention deficit hyperactivity disorder

background: attention deficit / hyperactivity disorder is a neurodevelopmental disorder in a child that persists throughout life. the main clinical symptom is attention deficit and hyperactivity. these children are weaker than their peers in social skills and show more behavioral and social problems. research shows that cultural differences are essential in diagnosing and treating the disorder in the early years. to moderate the effects of the disorder, it is necessary to use effective interventions in family, school, and society. in the study community, there is a research gap in the lived experience of parents with children with adhd disorder.aims: this amied to understand the problems of iranian parents in the development of children with attention deficit-hyperactivity disorder through their lived experience.methods: a qualitative approach and phenomenological method were used in this study. semi-structured interviews were conducted by phone and in-person with 12 parents of children with attention deficit hyperactivity disorder selected by purposive and available sampling, the data were analyzed with the seven-step method of colaizzi.results: data analysis led to the extraction of 4 main themes and 19 subthemes. the main themes are parents’ challenges, parents’ strategies for the problem, behaviors aggravating symptoms of the disorder, and the effects of adhd on parents. conclusion: based on the findings of this study, which are in line with the social, cultural, and lived experiences of parents of children with adhd disorder, it seems that part of the parents’ problems in the core family is not accepting the influence of the disorder on the child’s behavior. in this case, the child’s undesirable behavior by the parent is perceived as intentional behavior that leads to negative effects on the parent-child relationship. at the social level, due to the lack of awareness of the behavioral differences of the child with the disorder, parents are blamed for their parenting method and the child receives the wrong label. parents typically cope with this social issue by concealing the disorder from the child and others and limiting family social relations, which led to the loss of the companionship of the child and the support of society.