بررسی نقش میانجی اهداف پیشرفت در رابطه بین ویژگی شخصیتی عزم با درگیری تحصیلی و اهمال کاری تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم: ارائه یک مدل ساختاری

زمینه: هرچند پژوهش های پیشین به بررسی آثار مستقیم ویژگی شخصیتی عزم در پیش بینی اهمال کاری و درگیری دانش آموزان پرداخته اند اما آثار غیر مستقیم آن کمتر مورد بررسی قرار گرفته است.هدف: هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی نقش عزم است که بصورت مستقیم و غیرمستقیم، منجر به افزایش درگیری تحصیلی و کاهش اهمال کاری تحصیلی می گردد.روش: پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم مشغول به تحصیل در مدارس غیرانتفاعی در سال تحصیلی 99-98 در شهر همدان بود که از بین آنها 500 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه اهداف پیشرفت الیوت، موریاما و پکران (2011)، مقیاس عزم داکورث و کویین (2007)، درگیری تحصیلی ریو (2013) و اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (1984) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش آماری معادلات ساختاری و از طریق نرم افزارهای spss24 و amos26، مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که عزم، بر درگیری تحصیلی با نقش میانجی اهداف پیشرفت مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف، اثر مثبت و معنادار داشت (β= 0.05, p<0.01). اما عزم بر اهمال کاری تحصیلی با نقش میانجی اهداف پیشرفت مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف، اثر منفی و معناداری نداشت (β= 0.06, p= 0.68).نتیجه‌گیری: شایستگی های مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف در دانش آموزان با عزم بالا، می تواند منجر به افزایش درگیری شناختی، رفتاری، عاطفی و عاملی گردد اما نمی تواند در کاهش اهمال کاری نقشی معنادار داشته باشد.

The mediating role of achievement goals in the relationship between the personality trait of grit and academic engagement and procrastination among high school students: a structural model

Background: Although previous researches have examined the direct effects of the personality trait of grit in predicting students #39; procrastination and engagement, its indirect effects have been less studied.Aims: The general purpose of this study is to investigate the role of grit that directly or indirectly increases academic engagement and decreases academic procrastination.Methods: The present study was descriptive and of correlation and structural equations. The statistical population of the study included all nonprofit high school male students in Hamadan city in the academic year 139899. Based on the twostage cluster sampling method, 500 students were selected and completed Duckworth and Quinn #39;s (2007) Grit scale, Reeve #39;s (2013) academic engagement scale, Solomon Rothblum #39;s (1984) academic procrastination, and Elliot, Murayama #39;s, and Pekrun #39;s (2011) achievement goal questionnaire. Data were analyzed using the structural equation statistical method and Spss24 and AMOS26 software.Results: The results showed that grit had a positive and significant effect on academic engagement with the mediating role of selfbased and taskbased development goals ( beta;= 0.05, p<0.01). But grit did not have a negative and significant effect on academic procrastination with the mediating role of selfbased and taskbased achievement goals ( beta;= 0.06, P= 0.68).Conclusion: Selfbased and taskbased competencies can increase behavioral, cognitional, emotional, and agentic engagement in grittier students. But these competencies can #39;t play a significant role in reducing procrastination.