مدل معادلات ساختاری رویکرد اجتماع محور و رویکرد پیشگیری مثبت با میانجی گری راهبردهای کنار آمدن برای بررسی تبعیت از درمان در افراد دارای اچ آی وی

زمینه: بیماری ایدز تا سال 1981 ناشناخته بود و در سال 1984 مشخص شد که ویروس اچ آی وی hiv عامل این بیماری است. مدل‌های متعددی از جمله رویکردهای اجتماع محور و برنامه های پیشگیری مثبت به منظور افزایش سازگاری با بیماری و بهره مندی از راهبردهای مقابله ای برای پیشگیری از ابتلا افراد دارای اچ آی وی hiv به ایدز aids تدوین شده است ولیکن هیچ کدام به موضوع تبعیت از درمان در این بیماران با استفاده از رویکردهای پیش گفت نپرداخته اند، اما این پژوهش درنظر دارد به بررسی روابط ساختاری مدل اجتماعی سازگاری و رویکرد پیشگیری مثبت با بررسی نقش میانجی‌گر راهبردهای مقابله‌ای برای بررسی تبعیت از درمان در افراد تحت پوشش باشگاه های مثبت سازمان بهزیستی بپردازد. هدف: این پژوهش با هدف تعیین رابطه علّی روش‌های اجتماع محور سازگاری برای پیشگیری مثبت بر اساس تبعیت درمانی با میانجی گری راهبردهای مقابله ای در بیماران مبتلا به اچ آی وی انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های کاربردی و در چهارچوب طرح های همبستگی و معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این مطالعه شامل تمامی بیماران مبتلا به ایدز در شهر تهران در سال 1398 بود که تعداد 250 نفر از آنان با نمونه گیری هدفمند از نوع در دسترس از بین بیماران مراجعه کننده به باشگاه‌های مثبت تحت نظارت سازمان بهزیستی به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده‌ها از پرسشنامۀ سبک‌های مقابله ای (لازاروس و فولکمن، 1984)، پرسشنامۀ سازگاری روانی اجتماعی با بیماری (دروگتیس و دروگتیس، 1990) و پرسشنامۀ تبعیت درمانی (سیدفاطمی، رفیعی، حاجی زاده و مدانلو، 1397) استفاده شد. ارزیابی مدل مفهومی با روش الگویابی معادلات ساختاری انجام شد و برای آزمودن روابط غیرمستقیم، روش بوت استراپ (با استفاده از نرم افزار amos21) به کار رفت. یافته ها: مدل پیشنهادی پس از تصحیح، برازش قابل قبولی با داده‌ها دارد و همه مسیرهای مستقیم از لحاظ آماری معنادار بودند (0/05 p) و راهبردهای مقابله ای (0/002 >p) بر سازگاری روانی اجتماعی افراد مبتلا به hiv اثر مستقیم دارد و تبعیت از درمان باعث سازگاری روانی اجتماعی و به تبع آن بهره گیری از شیوه های مناسب و فعال مقابله با فشار روانی است و رفتار مقابله ای مسئله مدار را تسهیل می نماید. نتیجه گیری: بر اساس رویکرد اجتماع محور و روش های سازگاری انجام شده درباشگاه های مثبت سازمان بهزیستی، بیمارانی که راهبردهای کنارآمدن را با رویکرد پیشگیری مثبت دنبال کرده بودند، تبعیت از درمان آسات تری را تجربه کردند که احتمالا می تواند از تبدیل شدن اچ آی وی به ایدز در این بیماران پیشگیری نماید.

Structural equation modeling of community-based approach and positive prevention approach with mediating coping strategies to evaluate adherence to treatment in people with HIV

Background: Numerous models have been developed for the prevention of AIDS in people with HIV. However, the present study sought to intervente structural relationships between a communitybased adaptation model and adherence therapy mediated by coping strategies in HIVpositive people supported by positive clubs of the Welfare Organization of Iran. Aims: The aim of this study was to determine the causal relationship between communitybased coping methods for positive prevention based on adherence therapy mediated by coping strategies in HIV patients. Method: The present study was descriptive and of correlation and structural equations. The statistical population of this study included all patients with AIDS in Tehran in 1398, of which 250 people were selected as the sample by purposive sampling of the available type from patients referring to positive clubs under the supervision of the Welfare Organization. In order to collect data, the Coping Styles Questionnaire (Lazarus and Folkman, 1984), the Psychosocial Adjustment Questionnaire (Drogtis and Drogtis, 1990) and the Adherence Therapy Questionnaire (Seyed Fatemi, Rafiei, Hajizadeh and Madanloo, 2018) were used. The Conceptual Model was evaluated by the structural equation modeling method and indirect relationships were tested using the bootstrap method (using AMOS21 software). Results: The corrected proposed model had an acceptable fit with the data and all direct and indirect (the relationship between adaptation methods for positive prevention and adherence therapy through coping strategies) paths were statistically significant (P< 0.05). The bootstrap estimation method confirmed the indirect path of adherence therapy on psychosocial adjustment mediated by coping strategies in people with HIV. In addition, therapeutic adherence (P< 0.001) and coping strategies (P < 0.002) had a direct effect on psychosocial adjustment of people with HIV. Adherence to treatment also causes psychosocial adjustment and, consequently, the use of appropriate and active coping strategies with stress and facilitates problemoriented coping behavior. Conclusions: Based on the results of the study, adherence therapy and coping strategies training can be used to increase the level of psychosocial adjustment in HIVpositive people. Therefore, it is suggested that psychological counseling be provided for patients in addition to medical measures to strengthen adaptation to the disease.