اثربخشی بسته آموزشی توانش های روانی - اجتماعی بر شادکامی و خودکارآمدی عمومی رانندگان شرکت واحد اتوبوس‌رانی شهر تهران

زمینه: رانندگی امری مهم و جدایی ناپذیر در انجام کار، فعالیت های اقتصادی و زندگی اجتماعی است. افزایش سطح شادکامی و ارتقاء خودکارآمدی رانندگان ازجمله عواملی است که با آموزش مهارت‌های روانی اجتماعی قابل حصول است. در کشورهای مختلف توجه ویژه ای به سلامت روان رانندگان می شود و برنامه های متعددی در این زمینه طراحی و اجرا می گردد. به هر حال، در ایران به این مهم توجه نشده است. با توجه به بالا بودن آمار تصادفات ناشی از مشکلات روانشناختی رانندگان در ایران نیاز است که توجه به صحت و سلامت شغلی رانندگان در مرکز توجه ارائه کنندگان خدمات سلامت روان قرار گیرد. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر بسته آموزشی مهارت های روانی اجتماعی بر شادکامی و خودکارآمدی عمومی رانندگان بود. روش: روش این پژوهش از نوع شبه تجربی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون تک گروهی بود. جامعه آماری شامل رانندگان شرکت واحد اتوبوس‌رانی مناطق 1 تا 22 شهر تهران بود که از میان آنها 101 نفر از رانندگان به صورت گروه نمونه در دسترس انتخاب‌شده و آموزش‌های موردنظر را در زمینه بسته آموزشی توانش های روانی اجتماعی در تابستان 1395 در دانشگاه خواجه‌نصیرالدین طوسی دریافت کردند. این پروژه از سال 1390 آغاز شده و در فازهای مخلتف بر روی رانندگانی که متقاضی استخدام در شرکت واحد بودند اجرا گردیده است. برای ارزیابی اثربخشی برنامه آموزشی از دو مقیاس شادکامی مونش (کوزما، استون و استونز، 2000) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شوارتز و جروسلم، 1995) استفاده شد. در این کارگاه ها که طی 9 جلسه 80 دقیقه ای برگزار شد، رانندگان در زمینه‌های مدیریت خشم، رانندگی انتقام‌جویانه، ارتباط موثر و مدیریت تنیدگی آموزش دیدند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل اندازه گیری های مکرر و t وابسته تجزیه‌وتحلیل شد. یافته ها: یافته های به‌دست‌آمده از آزمون تحلیل اندازه گیری های مکرر برای بررسی شادکامی نشان می دهد تفاوت بین میانگین ها در خرده آزمون تجربه مثبت در پیش آزمون (10/49=m) و پس‌آزمون (11/29=m) در سطح 0/05>p معنادار است. نتایج حاصل از تحلیل آزمون t وابسته بر روی‌داده‌های حاصل از پرسشنامه ارزیابی خودکارآمدی عمومی نشان می دهد که اگرچه در میانگین نمرات پیش‌آزمون (31/81=m) و پس‌آزمون (32/64=m) تفاوت وجود دارد، بااین‌حال این تفاوت از نظر آماری معنادار نیست (0/05

The effectiveness of psychosocial skills training package on happiness and general self-efficacy of tehran bus company’s drivers

Background: Driving is an important and inseparable part of work, economic activities, and social life. Increasing the level of happiness and improving driverschr('39') selfefficacy are the factors that can be achieved by educating psychosocial skills training. In different countries, special attention is paid to the mental health of drivers and several programs are designed and implemented in this field. However, this issue has not been addressed in Iran. Due to the high number of accidents caused by the psychological problems of drivers in Iran, attention to the health and occupational health of drivers needs to be the focus of mental health service providers. Aims: The purpose of the present study was to investigate the efficacy of psychosocial skills training package on driverschr('39') happiness and general selfefficacy. Method: This study utilized a quasiexperimental research method with a onegroup pretestposttest design. The statistical population included all drivers of Tehran Bus Company, from which 101 drivers were randomly selected and received the desired training in psychosocial skills training in 1395 at Khajeh Nasir Toosi University. In these workshops which took place in nine sessions, eighty minutes each, the drivers were trained in the areas of anger management, revenge driving, effective communication, and stress management. This project started in 1390 and in several phases administered on drivers applying for bus driving company in Tehran. To evaluate the effectiveness of the training program, the Munsh Scale of Happiness (Kozma, Stone Stones, 2000) and General Selfefficacy Scale (Schwarzer Jerusalem, 1995) were used. Data were analyzed using repeated measure analysis. Results: Findings from the repeated measure analysis for evaluating happiness show that there is a significant difference (P< 0/05) in the mean scores of positive experience between the pretest (M= 10/49) and the posttest (M= 11/29) scores (P= 0/02). Even though the results of the paired sample ttest on the general selfefficacy questionnaire show a difference between the mean scores of pretest (M= 31/81) and posttest (M= 32/64), this difference is not statistically significant (P> 0/05). Conclusions: Participating in a psychosocial skills workshop has had a positive effect on participantschr('39') performance like increasing positive experience. However, the data analysis failed to show statistically significant differences in terms of increasing positive emotion and general selfefficacy and also decreasing negative feelings and experience. The findings of the present study showed that the psychosocial skills training package can be an effective intervention in improving the mental health of drivers.