اثربخشی تصویرسازی ذهنی دستوری و باز پردازش بر توانایی های شناختی، تحمل آشفتگی و علائم اختلال وسواس ناخودداری زنان

زمینه: اختلال وسواس ناخودداری یکی از شایع‌ترین و ناتوان‌کننده‌ترین اختلالات روانشناختی است. پژوهش های زیادی به بررسی اثربخشی درمان های شناختی رفتاری و نسل سوم بر بهبود اختلال وسواس پرداخته‌اند، اما مسئله اصلی این است که درمان های نوین از جمله تصویرسازی ذهنی دستوری و باز پردازش بر اختلال وسواس زنان تاثیر دارد؟ هدف: این پژوهش با هدف اثربخشی تصویرسازی ذهنی دستوری و باز پردازش بر توانایی های شناختی، تحمل آشفتگی و علائم اختلال وسواس ناخودداری در زنان انجام شد. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی است. طرح نیمه آزمایشی پژوهش حاضر پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان 20 تا 45 ساله شهر کرمانشاه در سال 1397 تشکیل دادند. نمونه پژوهش 40 نفر از زنان 20 تا 45 ساله بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در گروه های آزمایشی و گواه گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه بالینی ساختاریافته، مقیاس وسواس ناخودداری ییل براون گودمن (1986)، پرسشنامه توانایی های شناختی نجاتی (1392) و مقیاس تحمل آشفتگی سیمونز و همکاران (2005) استفاده شد. گروه آزمایشی 12 جلسه 90 دقیقه ای تصویرسازی ذهنی دستوری و باز پردازش مبتنی بر روی آورد اوشا و موران (2019) را به‌صورت هفته ای یک‌بار دریافت کردند و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر نشان داد که تصویرسازی ذهنی دستوری و باز پردازش بر کاهش مشکلات شناختی و علائم وسواس ناخودداری و افزایش تحمل آشفتگی موثر است (0/001 ge;p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق و با توجه به اینکه الگوی درﻣﺎنی تصویرسازی ذهنی دستوری ﺑﺮ تصاویر، اﺣﺴﺎﺳﺎت، خاطرات آزاردهنده و بازسازی شناختی متمرکز است می توان از آن به‌عنوان یک مداخله اثربخش در کنار سایر مداخلات درمانی برای بیماران مبتلا به وسواس ناخودداری استفاده کرد.

The efectiveness of imagery rescripting and reprocessing therapy on cognitive abilities, distress tolerance and symptoms of obsessive-compulsive disorder (OCD) in women

Background: Obsessivecompulsive disorder is one of the most common and debilitating psychological disorders. Numerous studies have examined the effectiveness of cognitivebehavioral therapies and third generation on the improvement of obsessivecompulsive disorder, But the main issue is that if new therapies such as imagery Rescripting and reprocessing therapy affect womenchr('39')s obsessivecompulsive disorder? Aims: This study was implemented to study the effectiveness of imagery Rescripting and reprocessing therapy on cognitive abilities, distress tolerance and symptoms of obsessivecompulsive disorder in women. Method: The present study is a quasiexperimental. The quasiexperimental design of the present study was pretest, posttest and followup with a control group. The statistical population of this study consisted of all women aged 20 to 45 years in Kermanshah in 1397. The research sample was 40 women aged 20 to 45 years in Kermanshah who were selected by purposive sampling method and randomly assigned to the experimental and control groups. Structured clinical interview, YaleBrown ObsessiveCompulsive Scale (Goodman et al., 1986), Nejati cognitive ability questionnaire (2013) and Simmons et al. (2005) Distress Tolerance Scale (DTS) were used to collect data. The experimental group received 12 sessions of 90 minutes imagery Rescripting and reprocessing therapy (IRRT) based on the approach of O rsquo;Shea and Moran (2019) once a week and the control group did not receive any intervention. Data were analyzed using mixed variance analysis with repeated measuring. Results: The results of mixed variance analysis with repeated measuring showed that imagery rescripting and reprocessing therapy (IRRT) is effective in reducing cognitive problems and the symptom of obsessivecompulsive disorder and increasing distress tolerance (P le;0/001). Conclusions: Based on the findings of this study and considering that the pattern of imagery Rescripting and reprocessing therapy Focuses on images, feeling, disturbing memories, and cognitive reconstruction, it can be considered as an effective intervention along with other therapeutic interventions for patients with obsessivecompulsive disorder Practically used.