مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی های مبتنی بر ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی بر خودکارآمدی درد و تحمل پریشانی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه: کیفیت زندگی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس تحت تاثیر بیماری آنها قرار می گیرد زیرا با مشکلات عصبی بی شماری همراه است، حالی که در بررسی اثربخشی آموزش این نوع از برنامه ها برخودکارآمدی درد و تحمل پریشانی بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروز شکاف تحقیقاتی وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و گروه‌درمانی مصاحبه انگیزشی بر خودکارآمدی درد و تحمل پریشانی بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون پیگیری با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس شهرستان بروجن بود که به مرکز شهید وفایی تا سال 1398 مراجعه کرده بودند. از بین 138 نفر بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، 36 بیمار با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه قرار گرفتند. مداخله گروه درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی (کابات زین و همکاران، 1992) در 12 جلسه 90 دقیقه‌ای وگروه درمانی مصاحبه انگیزشی (دیوید روزن گرین، 2005) در 12 جلسه 90 دقیقه‌ای در گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه های خودکارآمدی درد (نیکولاس، 2007) و تحمل پریشانی (سیمونز و گهر، 2005) بود. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم‌افزار spss22 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد، گروه‌درمانی ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی بر افزایش خودکارآمدی درد (0/002 =p) تاثیر معناداری داشت، همچنین، گروه درمانی ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی نیز بر افزایش تحمل پریشانی (0/001 =p) تاثیر معناداری داشت، اما بین اثربخشی گروه‌درمانی ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی بر خودکارآمدی درد و تحمل پریشانی بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس تفاوت معناداری وجود نداشت. پژوهش حاضر نشان داد گروه‌درمانی ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی، میزان خودکارآمدی درد و تحمل پریشانی بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس را بهبود می بخشد. بر این اساس، بیماران در فرآیند گروه‌درمانی ذهن آگاهی و مصاحبه انگیزشی، یاد می گیرند به فرآیند ذهنی از طریق آموزش راهبردهای رفتاری، شناختی و فراشناختی آگاهی یابند، و در این مسیر، میزان تحمل پریشانی و خودکارآمدی درد را بهبود می دهند. نتیجه گیری: اثربخشی گروه درمانی ذهن lrm;آگاهی و مصاحبه انگیزشی بر خودکارآمدی درد، تاب‌آوری، تحمل پریشانی و اجتناب تجربه‌ای بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر است.

The effectiveness of mindfulness-based and motivational interviewing group therapy on pain self- efficacy and distress tolerance in patients with multiple sclerosis

Background: Multiple sclerosis (MS) can affect the quality of life in individuals with this illness by posing numerous nervous disorders. Clearly, there is a gap in studying the efficacy of educational programs about pain selfefficacy and distresses tolerance in patients with MS. Aims: In this study, the aim was to investigate the difference between the efficiency of mindfulnessbased group therapy and motivational interviewing efficiency regarding pain selfefficacy and distresses tolerance in patients with MS. Methods: This quasiexperimental study was conducted using a control group pretest, posttest, and follow up design. The population included all patients with MS who were referred to Shahid Vafaee center in Boroujen, Iran, by 2019. Among the 138 patients with MS, a total of 36 were selected through convenience sampling and placed in the experimental and control group via using the random assignment method. An intervention program (KabatZinn et al., 1992) associated with mindfulnessbased group therapy was held for 12 sessions, each session lasted 90 min. For the experimental group, the researcher held 12 sessions of 90 minutes using motivational interviewing group therapy (David Rosengren, 2005). The instruments used in this study were the pain selfefficacy questionnaire (Nikolas, 2007) and the distress tolerance questionnaire (Simons and Gaher, 2005). To perform data analysis, an analysis of variance on repeated measure design was used via SPSS software version 22. Results: It was found that both the mindfulnessbased group therapy and the motivational interviewing group therapy were significantly correlated with the pain selfefficacy variable (p=0.002). Another significant association was also found between the distresses tolerance variable and both mindfulnessbased group therapy and the motivational interviewing group therapy (p=0.001). Yet, there was seen no significant difference between the efficiency of mindfulnessbased group therapy and that of the motivational interviewing group therapy in the pain selfefficacy and distresses tolerance of patients with MS. The present study showed that both mindfulnessbased group therapy and motivational interviewing group therapy improve the rate of pain selfefficacy and distress tolerance in MS patients. Throughout the process of mindfulness and motivational interviewing group therapy, patients learn to become aware of their mental processes through behavioral, cognitive, and metacognitive strategies. Such a process also helps them improve their pain selfefficacy and distresses tolerance. Conclusions: the mindfulnessbased group therapy and the motivational interviewing group therapy can effectively influence the pain selfefficacy, tolerance, distresses tolerance, and experiential avoidance of patients with MS.