بررسی تاثیر آموزش معماری بر شناخت فضایی در کودکان دبستانی

زمینه: اثربخشی بسیاری از آموزش های غیرمعماری نظیر هنر، ریاضیات و هندسه بر شناخت فضایی کودکان در تحقیقات، نشان داده شده است. اما با توجه به ارتباط توانایی حل مساله با شناخت فضایی و این که اساسا معماری فرآیند حل مسئله است، آیا آموزش معماری می تواند بر شناخت فضایی در کودکان دبستانی موثر باشد؟ هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش معماری بر شناخت فضایی کودکان دبستانی بود. روش: روش این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه بود. جامعۀ آماری کودکان دبستانی شهر تهران در سال 1398 بود. 5 مدرسه با روش خوشه ای چندمرحله ای از شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز تهران (مناطق 1، 8، 16، 6 و 22 از مناطق 22 گانه) و به صورت طبقاتی، از هر مدرسه 12 نفر به تناسب جنسیت و پایه تحصیلی، به صورت تصادفی ساده (مجموعاً 60 نفر) انتخاب شدند. 30 نفر در هر گروه آزمایش و گواه، با رعایت جنسیت و پایه تحصیلی گمارده و به دوگروه 15 نفره تقسیم شدند. پیش از آموزش، از کودکان آزمون گرفته شد. سپس، گروه آزمایش به مدت 12 جلسۀ 3 ساعته آموزش دیدند. سپس، از هردو گروه آزمون گرفته شد. آزمون مورد استفاده تحلیل کواریانس یک طرفه بود. یافته ها: یافته ها نشان داد آموزش معماری بر شناخت فضایی موثر است. این تاثیر برای جهت یابی فضایی، (0/034=p value)، تجسم فضایی، (0/004=p value)، بازسازی تصاویر، (0/037 =pvalue) و شناخت فضایی (0/001 =pvalue ) معنادار است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی آموزش معماری در شناخت فضایی و مولفه هایش، خصوصا تجسم فضایی در کودکان دبستانی است.

Investigating the effect of architectural education on spatial cognition in primary school children

Background: The effectiveness of many nonarchitectural trainings, such as art, mathematics, and geometry, on childrenchr('39')s spatial cognition has been demonstrated in research. But, due to the relationship between problemsolving ability and spatial cognition, and considering that architecture is essentially a problemsolving process, can architectural education affect spatial cognition in primary school children? Aims: The aim of this study was to investigate the effectiveness of architecture education on spatial cognition of primary school children. Method: The method of this research was a quasiexperimental with pretestposttest design and control group. The statistical population was primary school children in Tehran in 1398. 5 schools with multistage clustering method from north, south, east, west and center of Tehran (regions 1, 8, 16, 6 and 22 out of 22 regions) and in class, 12 people from each school according to gender and the educational level were selected randomly (60 people in total). Children were tested before training. Then, the experimental group was trained for 12 sessions of 3 hours. Then, both groups were tested. The test used was oneway analysis of covariance. Results: Findings showed that architectural education is effective on spatial cognition. This effect is used for spatial orientation (P value= 0/034), spatial visualization (P value= 0/004), image reconstruction (P value= 0/037) and spatial cognition (P value= 0/001) Is meaningful. Conclusions: The results indicate the effectiveness of architectural education in spatial cognition and its components, especially the spatial visualization, in primary school children.