مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی در مددجویان مرد زندانی

زمینه: مطالعات مختلفی اثربخشی درمان متمرکز برشفقت و واقعیت درمانی را در بهبود شاخص های سلامت روان مراجعان با مشکلات گوناگون تایید نموده اند، اما مطالعه ای که به مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی مددجویان مرد زندانی پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی در مددجویان مرد زندانی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی و با بهره گیری از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را تمامی مددجویان مرد زندان شهرستان الیگودرز در سال 1398 تشکیل دادند که تعداد آنها 209 نفر بود. نمونه 45 نفر از زندانیان بودند که به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در سه گروه شامل دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تایلر، 1994) بود. گروه آزمایشی اول، درمان متمرکز برشفقت (گیلبرت، 2010؛ 2014) و گروه آزمایشی دوم، واقعیت درمانی (ووبلدینگ، 2013) را در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند. آزمودنی های گروه گواه تا پایان فرآیند پژوهش مداخله ای دریافت ننمودند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که هر دو مداخله درمانی در بهبود ناگویی هیجانی در گروه های آزمایش موثر واقع شدند (0/01 >p). همچنین بین اثربخشی درمان متمرکز برشفقت و واقعیت درمانی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت و هر دو مداخله اثربخشی یکسانی داشتند (0/05

Comparison of the effectiveness of compassion-focused therapy and reality therapy on alexithymia among male prisoner clients

Background: Various studies have confirmed the effectiveness of compassionfocused therapy and reality therapy on improving mental health indices among clients with different problems, but no study has compared the effectiveness of compassionfocused therapy and reality therapy on alexithymia among male prisoner clients. Aims: The present research was conducted by the aim of comparing the effectiveness of compassionfocused therapy and reality therapy on alexithymia among male prisoner client. Method: The current research was a semiexperimental study which was conducted through a pretestposttest with control group design. The research population included all the male prisoner clients in Aligoodarz city, Iran, in 2019 who were totally 209 individuals. The sample included 45 prisoners who were selected by purposeful sampling method and were assigned into three groups including two experiment groups and one control group (15 subjects per group) ny random assignment method. The research tool was Toronto Alexithymia Scale of Bagby, Parker and Taylor (1994). The first experiment group received the compassionfocused therapy (Gilbert, 2010; 2014) and the second experiment group received reality therapy (Wubbolding, 2013) both in eight 90minute sessions. The control group received no intervention until the end of the research. The univariate analysis of covariance and the Bonferroni ad hoc test were used to analyze the data. Results: Results suggested that both therapeutic interventions were effective on improving alexithymia in the experiment groups (p< 0/01). Moreover, there was no significant difference between compassionfocused therapy and reality therapy and both had similar effectiveness (p> 0/05). Conclusions: The results of the present research provide an appropriate empirical support for compassionfocused therapy and reality therapy. Psychologists and counselors working in prisons are recommended to use these two approaches for enhancing mental health among prisoners.