ارائه الگوی ساختاری پیش بینی صمیمیت زناشویی بر اساس سبک های دلبستگی با میانجی گری مولفه تعهد عشق ورزی در دانشجویان متاهل

زمینه: صمیمیت زناشویی، به عنوان یک فرآیند پویای مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل و یک نیاز درونی برای دلبستگی است که یکی از عوامل مهم در زمینه بهبود روابط زوجین است. از این رو، مساله پژوهش حاضر این بود که آیا سبک های دلبستگی با میانجی گری تعهد عشق ورزی نقشی در پیش بینی صمیمیت زناشویی دارد؟ هدف: ارائه الگوی ساختاری پیش بینی صمیمیت زناشویی بر اساس سبک های دلبستگی با میانجی گری مولفه تعهد عشق ورزی در دانشجویان متاهل بود. روش: از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعۀ آماری، شامل کلیه دانشجویان مشغول تحصیل در دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران بود. تعداد 400 نفر به روش تصادفی طبقه‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار عبارتند از: مقیاس صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983)، مقیاس عشق مثلثی استرنبرگ (1986) و پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شاور (1987). نتایج با روش ماتریس همبستگی، تحلیل رگرسیون و برازش تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته ها: سبک دلبستگی ایمن بر صمیمیت زناشویی و تعهد عشق ورزی اثر مثبت و معنادار دارد (0/01>p). سبک دلبستگی اجتنابی بر صمیمیت زناشویی اثر معناداری ندارد (0/05p). همچنین سبک دلبستگی دوسوگرا بر صمیمیت زناشویی اثر معناداری ندارد (0/05p). نتیجه گیری: تعهد به عنوان یکی از مولفه های عشق ورزی، نمی تواند نقش میانجی بین سبک های دلبستگی و صمیمیت زناشویی در جامعه مورد نظر را داشته باشد

Providing a structural model for predicting marital intimacy based on attachment styles mediated by the component of love commitment in married students

Background: Marital intimacy, as a dynamic process based on mutual trust and respect and an intrinsic need for attachment, is one of the important factors in improving couples' relationships. Therefore, the question of the present study was whether attachment styles mediated by love commitment play a role in predicting marital intimacy? Aims: To present a structural model for predicting marital intimacy based on attachment styles mediated by the love commitment component of married students. Method: This was a descriptivecorrelational study. The statistical population consisted of all students studying at Gachsaran Islamic Azad University. A sample of 400 people was selected by stratified random sampling. The instruments include the Walker and Thompson Marital Intimacy Scale (1983), the Sternberg Triangular Love Scale (1986), and the Hazen and Shaver Attachment Styles Questionnaire (1987). Results were analyzed by correlation matrix, regression analysis and path analysis.Results: Safe attachment style had a significant positive effect on marital intimacy and love commitment (P<0/01). Avoidant attachment style had no significant effect on marital intimacy (P<0/05), but it had a significant negative effect on love commitment (P<0/05). Also, ambivalent attachment style had no significant effect on marital intimacy (P<0/05), but it had a significant negative effect on love commitment (P<0/05).Conclusions: Commitment as one of the components of love cannot play a mediating role between attachment styles and marital intimacy in the target community