اثربخشی آموزش برنامه تربیت کودک اندیشمند بر حل‌مسئله و خودکارآمد پنداری والدگری

زمینه: آموزش توانش حل مساله و خودکارآمد پنداری به والدین، قابلیت برخورد منطقی و موثر با رفتارهای مشکل آفرین کودک را در موقعیت های مختلف فرزندپروری فراهم می کند. اما مسئله اصلی اینست، آیا آموزش برنامه تربیت کودک اندیشمند بر حل مسئله و خودکارآمد پنداری والدگری تاثیر دارد؟ هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش برنامه تربیت کودک اندیشمند بر حل‌مسئله و خودکارآمد پنداری والدگری انجام شد. روش: پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون بدون گروه گواه بود. نمونه این پژوهش را والدین کودکان 4 تا 7 سال مدارس غیرانتفاعی شهر تهران در سال تحصیلی 98-97 که به شیوه دردسترس انتخاب شدند و برای شرکت در کارگاه کودک‌ اندیشمند اعلام آمادگی نمودند، تشکیل داد. ابزارهای پژوهش پرسشنامۀ حل‌مسئله هپنر و پترسن (1982) و پرسشنامه خودکارآمد پنداری والدگری دومکا، استورزینگر، جکسون و روزا (1996) بود. برنامۀ تربیت کودک اندیشمند در 9 جلسه به صورت یک جلسه دو ساعته در هفته برگزار شد. یافته ها: یافته های مطالعۀ حاضر، نشان داد که پس از اجرای برنامه تربیت کودک اندیشمند میانگین نمرات حل‌مسئله (در مولفه‌ های حل‌مسئله؛ اعتماد به حل‌مسئله، سبک گرایش- اجتناب و مولفه‌ های شخصی) در مادران، حاکی از افزایش نمرات آنها در پس‌آزمون است (0/0001=p). همچنین میانگین نمرات خودکارآمد پنداری والدگری در پیش‌آزمون و پس‌آزمون مادران حاکی از افزایش نمرات در پس‌آزمون است (0/01=p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد کارگاه‌ آموزشی تربیت کودک اندیشمند توانسته است حل‌مسئله و خودکارآمد پنداری مادران را در سطح معناداری پس از اجرای برنامه تغییر دهد. با استناد به افزایش نمرات می توان گفت که آموزش مادران بر انتخاب رفتار و راه حل مناسب تاثیر مثبت داشته است.

The effectiveness of teaching thinking child program on problem solving and parental self-efficacy

Background: Teaching problemsolving skills and parental selfefficacy enable the parents to deal effectively and logically with problematic behaviors of a child in different situations. However this is, can your child's lawabiding and thoughtful educational program make it possible for you? Aims: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of teaching Thinking Child Program on problem solving and parenting selfefficacy. Method: The research was quasiexperimental with pretest and posttest design without control group. The sample of this study was parents of children aged 4 to 7 years old of non profit schools in Tehran in 9798 academic year, who were selected by available sampling method for participating in the ldquo;Thinking Child Program rdquo; workshops. The research tools were HepnerPetersen ProblemSolving Questionnaire(1982) and Parental SelfEfficacy Questionnaire(1996). The intervention program was organized as a workshop in 9 sessions, one session of two hours per week. Results: The findings of the present study showed that after the implementation of the ldquo;Thinking Child Program rdquo;, the mean scores of problemsolving (in problemsolving components, problemsolving confidence, approachavoidance style, and personal control) in mothers indicated an increase in their posttest scores (P=0/0001). In addition, the mean scores of parenting selfefficacy in pretest and posttest of mothers indicate a significant increase in posttest scores (P= 0/01). Conclusions: The results of this study indicate that teaching ldquo;Thinking Child Program rdquo; could change problem solving and selfefficacy of mothers at a significant level after the program intervention. Based on the increase in scores, it can be concluded that mothers' training had a positive effect on choosing appropriate behaviors and solutions