اثربخشی معنویت‌درمانی بر پریشانی روانشناختی و تاب‌آوری بیماران تالاسمی

زمینه: بروز بیماری‌های جسمانی مزمن همچون تالاسمی موجب ایجاد پریشانی روانشناختی و کاهش تاب‌آوری بیماران می‌شود. پژوهش حاضر در پی آن است که آیا معنویت‌درمانی می‌تواند منجر به کاهش پریشانی روانشناختی و بهبود تاب‌آوری بیماران تالاسمی شود؟ هدف: بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنویت‌درمانی بر پریشانی روانشناختی و تاب‌آوری بیماران تالاسمی انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران تالاسمی شهر شیراز در سه ماهه زمستان سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 بیمار تالاسمی با روش نمونه‌گیری غیرتصادفی داوطلبانه و هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 بیمار در گروه آزمایش و 15 بیمار در گروه گواه). گروه آزمایش مداخله معنویت‌درمانی (بوالهری و همکاران، 1391) را طی دو ماه و نیم در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه پریشانی روانشناختی (کسلر و همکاران، 2003) و پرسشنامه تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس مختلط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که معنویت‌درمانی بر پریشانی روانشناختی و تاب‌آوری بیماران تالاسمی تاثیر معنادار دارد (p<0.001). بدین صورت که این درمان توانسته منجر به کاهش پریشانی روانشناختی و بهبود تاب‌آوری بیماران شود. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که معنویت‌درمانی با بهره‌گیری از فنونی همانند، خودآگاهی و ارتباط با خود و خدا، نوع‌دوستی، بخشش خود و دیگران، قدردانی و شکرگزاری می‌تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش پریشانی روانشناختی و بهبود تاب‌آوری بیماران تالاسمی مورد استفاده قرار گیرد.

The effectiveness of spirituality therapy on psychological distress and resilience of thalassemia patients

Background: The emergence of chronic physical diseases such as thalassemia causes psychological distress and decrease of resilience in the patients with thalassemia. The present study aims to prove if spirituality therapy can lead to the decrease in the psychological distress and improvement of resilience of the patients with thalassemia?Aims: Therefore, the present study was conducted to investigate the effectiveness of spirituality therapy on the psychological distress and resilience of the patients with thalassemia. Method: The present study was quasiexperimental with pretest, posttest, and controlgroup with a twomonth followup design. The statistical population of the present study included the patients with thalassemia in the city of Shiraz in the fourth quarter of 2018. 30 patients with thalassemia were selected through nonrandom voluntary and purposive sampling method and randomly replaced into experimental and control groups (15 patients in the experimental and 15 in the control group). The experimental group received ten ninetyminute spirituality therapy intervention sessions during twoandahalf months. The applied questionnaires in this study were psychological distress questionnaire (Kesler, et.al, 2003) and resilience questionnaire (Conner and Davidson, 2003). The data from the study were analyzed through ANOVA by mixed design. Results: The results showed that spirituality therapy significantly influences psychological distress and resilience in the patients with thalassemia (P˂0/001). That way this treatment can reduce psychological distress and improve patient resilience. Conclusions: The findings of the present study implied that spirituality therapy can be used as an efficient therapy to decrease the psychological distress and resilience of the patients with thalassemia via techniques such as selfawareness and selfcommunication, altruism, forgiving the self and others, appreciation and gratefulness.