تدوین مدل پیش بینی امیدواری بر اساس تاب آوری و شادکامی با در نظر گرفتن نقش میانجی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان

زمینه: نتایج پژوهش های دهه های اخیر روانشناسی نشان داده‌اند که شادکامی و تاب آوری می توانند امیدواری زنان مبتلا به سرطان پستان را پیش بینی کنند اما آیا کیفیت زندگی در رابطه بین این متغییرها نقش میانجی دارد؟ هدف: هدف پژوهش، بررسی و تدوین مدل پیش بینی امیدواری بر اساس تاب آوری و شادکامی با در نظر گرفتن نقش میانجی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان بوده است. روش:پژوهش توصیفی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعۀ آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به انستیتو کانسر بیمارستان های امام خمینی و میلاد تهران بودند. برای انتخاب نمونه مورد پژوهش از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد، به این صورت که از بین بیماران مبتلا به سرطان پستان 300 نفر براساس ملاک های ورود و خروج پژوهش به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه امید اسنایدر و همکاران (1991)، پرسشنامه تاب آوری کونور دیویدسون (2003)، مقیاس شادکامی آکسفورد (1989) و مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996) بودند. یافته ها: تاب آوری بر امیدواری بیماران مبتلا به سرطان سینه اثر مستقیم (2/38 =t و 0/37=β) و غیرمستقیم (2/03 =t و 0/14=β) (به واسطۀ کیفیت زندگی) معنادار دارد (p<0/05). همچنین شادکامی بر امیدواری بیماران مبتلا به سرطان سینه اثر مستقیم (52/4 =t و 0/46=β) معنادار دارد (p<0/05). نتیجه گیری: یافته ها مدل پژوهش را بطور کلی تایید کرد. با افزایش میزان تاب آوری و شادکامی می توان کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان سینه را بالا برد و سطح امیدواری این بیماران ارتقاء داد.

Hopefulness prediction modeling based on resilience and happiness considering the mediating role of quality of life in women with breast cancer

Background: The results of recent decades of psychology have shown that happiness and resilience can predict the hope of women with breast cancer, but does quality of life play a mediating role in the relationship between these variables? Aims: The purpose of this study was to investigate the Hopefulness Prediction Modeling based on Resilience and Happiness Considering the Mediating Role of Quality of Life in Women with Breast Cancer. Method: The research method was descriptive and of structural equation modeling. The statistical population of this study included all patients with breast cancer referring to Cancer Institute of Imam Khomeini and Milad hospitals in Tehran. Purposeful sampling method was used to select the sample. In this way, 300 patients with breast cancer were selected based on the criteria of entering and leaving the research. The research instruments were Omid Schneider et al. (1991), the ConorDavidson Resilience Questionnaire (2003), Oxford Happiness Scale (1989), and World Health Organization Quality of Life Scale (1996). Results: For data analysis, structural equation modeling was used. Resilience has a direct (t=2/38 β=0/37) and indirect (t=2/03 β=0/14) effect on the hope of patients with breast cancer (due to quality of life) (p<0/05). Happiness also has a direct effect(t=4/52 β=0/46) on hopefulness of patients with breast cancer (p<0/05). Conclusions: The findings confirmed the research model in general. Increasing resilience and happiness can improve the quality of life of patients with breast cancer and raise their hope level.