اثربخشی امیددرمانگری گروهی مبتنی بر نظریه‌ی اسنایدر بر کیفیت زندگی مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی

زمینه: مطالعات مختلف نشان دادند که امیددرمانگری اثرات معنی داری بر بهبود کیفیت زندگی، امید و بهزیستی روانشناختی، حرمت خود و کاهش تنیدگی، اضطراب و افسردگی افراد دارد. آیا این درمان می تواند بر بهبود کیفیت زندگی مردان دارای ناتوانی جسمی حرکتی نیز موثر باشد؟ هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی امیددرمانگری گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی حرکتی بود. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش را تمامی مردان ناتوان جسمی حرکتی تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل می دادند.تعداد 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، امیددرمانگری (اسنایدر، 2000) را طی 8 جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از فرم کوتاه پرسشنامه ی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1991) استفاده شد. داده ها با روش آماری کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: امیددرمانگری بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی حرکتی تاثیر معنی داری داشت (p<0.001). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت امیددرمانگری گروهی می تواند در افزایش کیفیت زندگی افراد ناتوان اثربخش باشد.

The effectiveness of group hope therapy based on Snyder's theory on quality of life in men with physical-motor disabilities

Background: Various research have shown the significant effect hope therapy have meaningful effects in improving quality of life such as hope and psychological wellbeing, selfesteem and reducing stress, anxiety and depression among people but could this therapy be also effective among the man who have physicalmotor disabilities? Disabilities in general and physicalmotor disabilities in particular lead to mental stress in disabled individuals. Therefore, the question of this study is that whether hope therapy can improve the quality of life in these individuals. Aims: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of group hope therapy based on the quality of life in men with physicalmotor disabilities. Method: This research was a quasiexperimental study with pretestposttest design with control group. The statistical population consisted of all men with physicalmotor disabilities covered by the Welfare Organization of the city of Kamyaran in 20152016. Among them, 30 individuals were recruited by using convenience sampling and assigned randomly into two experimental (n=15) and control groups (n=15). The experimental group received 8 sessions of group hope therapy (Snyder, 2000). To collect data, the World Health Organization quality of life instrumentshort form (1991) was used. The data were analyzed using the analysis of covariance. Results: Group hope therapy had a significant effect on the quality of life of men with physicalmotor disabilities (p<0/001). Conclusions: It can be concluded that therapeutic interventions such as group hope therapy can be effective to increase the quality of life in disabled people.