قابلیت اعتماد، درستی آزمایی و تحلیل عاملی مقیاس اهمال کاری ناب

زمینه: اهمال کاری به عنوان نقص در خودتنظیم گری، یکی از عوامل اصلی در بسیاری از مشکلات شخصی و بین شخصی محسوب می شود. هدف: هدف اصلی این پژوهش بررسی ویژگی های روانسنجی مقیاس اهمال کاری ناب شامل همسانی درونی، پایایی بازآزمایی، روایی همگرا و تشخیصی (افتراقی) و روایی سازه بود. روش: چهارصد و هشتاد و هفت دانشجو (263 دختر، 224 پسر) از دانشجویان دانشگاه تهران به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از شرکت کنندگان خواسته شد مقیاس اهمال کاری ناب (pps)، مقیاس کمال گرایی چند بعدی تهران (tmps)، مقیاس استحکام من (ess) و مقیاس سلامت روانی (28mhi) را تکمیل کنند. یافته ها: پایایی بازآزمایی و همسانی درونی مقیاس اهمال کاری ناب در حد رضایت بخش مورد تایید قرار گرفت. روایی همگرا و تشخیصی (افتراقی) مقیاس اهمال کاری ناب از طریق محاسبه ضرایب همبستگی آن با ابعاد کمال گرایی، استحکام من و شاخص های سلامت روانی در مورد شرکت کنندگان بررسی شد. نتایج ضرایب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره شرکت کنندگان در مقیاس اهمال کاری ناب با کمال گرایی خودمحور (p<0.001)، استحکام من (p<0.001) و بهزیستی روانشناختی (p<0.001) همبستگی منفی و بین نمره اهمال کاری دانشجویان با کمال گرایی دیگرمحور (p<0.001)، کمال گرایی جامعه محور (p<0.001) و درماندگی روانشناختی (p<0.001) همبستگی مثبت معنادار وجود دارد. این نتایج، روایی همگرا و تشخیصی مقیاس اهمال کاری ناب را تایید می کنند. نتیجه گیری: نتایج اولیه تحلیل عاملی اکتشافی وجود یک عامل کلی اهمال کاری را برای مقیاس اهمال کاری ناب تایید کرد. بر اساس نتایج این پژوهش، مقیاس اهمال کاری ناب برای سنجش این سازه در نمونه های ایرانی از پایایی و روایی کافی برخوردار است.

Reiability, validity and factor analysis of Pure Procrastination Scale

Background: Procrastination as a selfregulatory deficiency is considered as one of the main factors in several personal and interpersonal problems. Aims: The main purpose of the present study was to examine psychometric properties of the Pure Procrastination Scale (PPS) including internal consistency, testretest reliability, convergent/discriminant validity, and construct validity. Mehtod: Four hundred and eighty seven students (263 girls, 224 bpys) were included in this study. All participants were asked to complete the PPS, Tehran Multidimensional Perfectionism Scale (TMPS), EgoStrength Scale (ESS), and Mental Health Inventory (MHI28). Results: Testretest reliability and internal consistency of the PPS were examined at satisfactory levels. The PPS revealed negative associations with selforiented perfectionism (p>0/001), ego strenght (p<0/001), and psychological wellbeing (p<0/001), as well as significant positive associations with otheroriented perfectionism (p<0/001), socially prescribed perfectionism (p<0/001), and psychological distress(p<0/001). These results confirmed the convergent and discriminant validity of the PPS. Conclusions: Preliminary results of exploratory factor analysis confirmed a general factor for the PPS. Based on the results of the present study, it was concluded that the PPS can be considered as a reliable and valid scale to measure procrastination in Iranian samples.