اثربخشی روان درمانگری گروهی مثبت گرا بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و سازش یافتگی اجتماعی زنان سرپرست خانوار

زمینه: تمامی تلاش نظریه پردازان براین است که با تواناسازی زنان از راه ترویج اندیشه های نو، آموزش مهارت هایی برای فعالیت در بخش های اقتصادی، ارتقای آگاهی همه اعضای جامعه از نقش های زنان (بویژه زنان سرپرست خانوار) و بهبود سطح رفاه آنها، پایه های استواری برای اقدام های بعدی در تامین نیازهای راهبردی و مقابله با نابرابری ها در همه عرصه ها فراهم کنند، اما مسئله این است که آیا آموزش مهارت هایی مانند مثبت نگری می تواند در تواناسازی این زنان تاثیرگذار باشد؟ هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی روان درمانگری مثبت گرا بر کیفیت زندگی، امید به زندگی و سازش یافتگی اجتماعی زنان سرپرست خانوار بود. روش: این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری دوماهه با گروه گواه بود. یک نمونۀ 50 نفری از زنان سرپرست خانوار که دارای ملاک های ورود به تحقیق بودند به روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در گروه های آزمایش (25 نفر) و گواه (25 نفر) جایگزین شدند. روان درمانگری گروهی مثبت گرا ( رشید، 2015) هفته ای یک بار در 12 جلسه 90 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش برگزار گردید. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان جهانی بهداشت، 1993)، مقیاس امید به زندگی (اشنایدر و همکاران، 1991) و سازش یافتگی اجتماعی (بل، 1961). یافته ها: یافته ها اثربخشی روان درمانگری گروهی مثبت گرا را بر کیفیت زندگی (0/007 =p)، امید به زندگی (0/002=p) و سازش یافتگی اجتماعی (0/0001=p) زنان سرپرست خانوار را مورد تایید قرار داد و ماندگاری آن در مرحله پیگیری نیز برای کیفیت زندگی (0/005 =p)، امید به زندگی (0/002=p) و سازش یافتگی اجتماعی (0/0001 =p) تایید شد. نتیجه گیری: درمانگری مثبت گرا کیفیت زندگی، امید به زندگی و سازش یافتگی اجتماعی زنان سرپرست خانوار را بهبود می بخشد.

The effectiveness of group positive psychotherapy on quality of life, life expectancy, and social adjustment of female-headed households

Background: All theorists try to provide solid foundations for future actions in meeting strategic needs and combating inequalities in all areas by empowering women through the promotion of new ideas, training skills for activities in the economic sectors, raising the awareness of all members of the society of women roles (especially femaleheaded households), and improving their welfare, but the problem is that whether training some skills such as positivism can be effective in empowering these women? Aims: This study aimed to examine the effectiveness of group positive psychotherapy on the quality of life, life expectancy, and social adjustment of femaleheaded households. Method: This study was a quasiexperimental design with pretestposttest and twomonth followup with control group. A sample of 50 women who met the inclusion criteria of the research were selected through convenience sampling and placed randomly into experimental (25 people) and control (25 people) groups. Group positive psychotherapy (Rashid, 2015) was administered on the experimental group at twelve 90minute sessions once a week. In this research, the applied instruments were the quality of life scale (World health organization, 1993), the hope scale (Snyder and et al, 1991), and the social adjustment scale (Bell, 1961). Results: The findings confirmed the effectiveness of group positive psychotherapy on the quality of life (p=0/007), life expectancy (p=0/002), and social adjustment (p=0/0001) of femaleheaded households and also this effectiveness was stable in followup stage on the quality of life (p=0/005), life expectancy (p=0/002), and social adjustment (p=0/0001). Conclusions: positive therapy increased quality of life, Life expectancy and social adjustment of femaleheaded households.