اثربخشی گروه درمان گری به روش تحلیل رفتار متقابل بر نظم جویی شناختی هیجان و صمیمیت زناشویی زنان آسیب دیده از خیانت همسر

زمینه: پژوهش ها نشان می دهد کاهش صمیمت زناشویی زوجین یکی از دلایل اساسی خیانت همسران است و تنظیم هیجانی نقش اساسی و تاثیرگذار در صمیمت زناشویی و کنار آمدن با پیامدهای افشای ارتباط فرازناشویی دارد. مسئله پژوهش حاضر این است که آیا گروه درمانگری به روش تحلیل رفتار متقابل می تواند باعث بهبود نظم جویی شناختی هیجان و افزایش صمیمیت زناشویی زنان آسیب دیده از خیانت همسر شود؟ هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان تحلیل رفتار متقابل بر نظم جویی شناختی هیجان و صمیمیت زناشویی زنان آسیب دیده از روابط فرازناشویی همسر انجام شد. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. بدین منظور تعداد 30 نفر از زنان آسیب دیده از روابط فرا زناشویی منطقه یک شهر تهران در سال 1397 به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (2001) و پرسشنامه صمیمت زناشویی تامپسون و واکر (1983) استفاده شد. گروه آزمایشی بطور هفتگی در 10 جلسه 2 ساعته درمان شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. بعد از اطمینان از نرمال بودن توزیع داده ها توسط آزمون شاپیرو ویلک، برای تحلیل فرضیه های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه درمانگری به روش تحلیل رفتار متقابل موجب بهبود تنظیم شناختی هیجان و افزایش صمیمیت زناشویی زنان آسیب دیده از خیانت همسر (p<0/05) می شود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش بیانگر آن است که گروه درمانگری به روش تحلیل رفتار متقابل می تواند باعث بهبود تنظیم شناختی هیجان و افزایش صمیمت زناشویی زنان خیانت دیده شود