تعیین اثر درمانگری فراشناختی بر الگوی روابط زوجین در بیماران مبتلا به انسداد عروق کرونر

تحقیقات نشان می دهد بیماری عروق کرونر قلب، از علت های اصلی مرگ و ناتوانی در دنیاست که کارآمدی مفید افراد را کاهش می دهد. با توجه به پیشینه، عوامل روانشناختی می تواند بسیاری از وجوه زندگی و ارتباطات بیماران را دگرگون سازد. بنابراین آیا بکارگیری مداخلات روانشناختی در جهت تعدیل و بهبود اثرات بیماری در زندگی بیماران موثر است؟ هدف از این تحقیق، اثربخشی درمانگری فراشناختی بر الگوهای ارتباطی زوجین در بیماران مبتلا به انسداد عروق کرونر می باشد. پژوهش در قالب طرح نیمه آزمایشی (پیش آزمون و پس آزمون و با گروه گواه) انجام گردیده، نمونه مورد نظر متشکل از 30 بیمار مبتلا به انسداد عروق کرونر به صورت در دسترس از میان بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی انتخاب و پس از تقسیم به دو گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی در پژوهش حاضر شدند. پس از پاسخگویی به سوالات پرسشنامه الگوهای ارتباطی زوجین کریستنسن و سالاوی (1990)، گروه آزمایش در 8 جلسه هفتگی و 2 ساعته مداخله فراشناختی شرکت کردند. افراد گروه گواه در این مداخله شرکت نکردند. نتایج حاکی از تاثیر معنادار به کارگیری رویکرد فراشناختی در بهبود الگوهای ارتباطی زوجین (میزان معناداری 0/001) بود. به این معنی که آموزش رویکرد فراشناختی منجربه بهبود الگوهای ارتباطی زوجین در گروه آزمایش گردید.