ارزیابی شاخص های فیزیولوژیکی تحمل به شوری در برخی گیاهان علوفه ای مناطق شور

یکی از راه های مقابله با شوری استفاده از ارقام متحمل به شوری است. لذا به منظور بررسی جنبه های فیزیولوژیک تحمل به شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با سه تکرار در سال 1389 در پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی ایران انجام گرفت. در این آزمایش پنج گونه گیاه علوفه ای جمع آوری شده از مناطق مرتعی و شور ایران در شش سطح مختلف تنش شوری (صفر، 50، 100، 150، 200 و 250 میلی مولار کلرید سدیم) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گیاهان به صورت کشت در شن و به وسیله محلول دهی روزانه هوگلند تغذیه شدند. تیمارهای شوری در انتهای مرحله رشد رویشی به مدت 21 روز اعمال گردید و پس اعمال تنش نمونه برداری از اندام-های هوایی صورت پذیرفت. نتایج آزمایش نشان داد گونه فستوکا (festuca ovina) دارای بیشترین درصد کاهش وزن تر و خشک نسبت به تیمار شاهد خود (صفر شوری) بود. با افزایش سطوح شوری، چهار گونه جو زراعی (hordeum vulgare)، علف بره (festuca arundinacea)، بروموس (bromus confines) و علف گندمی بلند (agropyron elongatum) شاخص محتوای رطوبت نسبی گیاه ( rwc) را به طور معنی داری حفظ نمودند، در حالی که حداکثر کاهش 40 درصد rwc در گونه f. ovina در سطح 250 میلی مولار مشاهده شد. بیشترین مقدار جذب سدیم در گونه h. vulgare و پس از آن به ترتیب f. arundinacea،a. elongatum، b. confines و f. ovina قرار گرفتند. همچنین f. ovina مقدار پایینی از پتاسیم را نسبت به گونه های دیگر دارا بود. در نهایت بر اساس سه شاخص وزن تر، وزن خشک و میزان تنظیم اسمزی، گونه h. vulgare از لحاظ تحمل شوری در مکان نخست، سپس f. arundinacea، a. elongatum وb. confines و در رتبه آخر f. ovina قرار گرفت.