شاخصه‌های‌ زبان عرفی نهج البلاغه

بررسی زبان نهج البلاغه به عنوان شاهراه فهم این کتاب اهمیت به سزایی دارد. مدعای اصلی این پژوهش آن است که زبان نهج‌البلاغه در بیشینه عبارات، به استثنای برخی موارد و موضوعات خاص، زبانی عرفی است که با سازوکار تفهیم و تفاهم اجتماعی و عموم مردم از هر قشر و طبقه‌ای هماهنگ و سازوار است. این ادعا از رهگذر مطالعه متن نهج‌البلاغه و تحلیل گزاره‌های آن دست‌یافتنی و قابل اثبات است. در عبارات امیر مومنان شاخصه‌های پرشماری گواه بر عرفی بودن زبان نهج‌البلاغه وجود دارد. کاربست نماد، بهره‌گیری از کنایات عرفی، استفاده از اشعار کهن و استناد بدان و وجود مثل‌واره‌ها در نهج‌البلاغه، چهار شاخصه‌ زبان عرفی نهج‌البلاغه است که این تحقیق به شیوه کتابخانه‌ای و از روش تحلیلی توصیفی با مبنا قرار دادن گزاره‌های نهج‌البلاغه بدان دست یافته و آنها را تحلیل و ارزیابی کرده است.