ارتباط میزان فرسودگی در مراقبین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون با وضعیت بالینی بیماران

مقدمه: مطالعه ی حاضر با هدف بررسی میزان فرسودگی در مراقبین بیماران مبتلا ‏به بیماری پارکینسون و ارتباط آن با وضعیت بالینی بیماران انجام شده است.‏روش کار: در این مطالعه ی همبستگی، 35 بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون مراجعه کننده به درمانگاه سرپایی نورولوژی بیمارستان قایم (عج) مشهد و مراقبین ‏آن ها در طی یک سال (90-1389) بررسی شدند. از مراقبین بیمار، پرسش نامه ی ‏بار بیماری و معیار ناراحتی مراقبین گرفته شد‎.‎‏ آزمون معاینه ی مختصر روانی ‏برای بررسی وضعیت عمومی شناخت و مقیاس یکپارچه ی درجه بندی بیماری ‏پارکینسون‎ ‎برای بررسی سیر بیماری به کار رفت. هم چنین برای بیماران از معیار ‏درجه بندی هون و یار استفاده شد که معرف مرحله ی بیماری است. اطلاعات با ‏نرم افزار ‏spss‏ تحلیل شد. برای بررسی متغیرهای جمعیت شناختی از جدول ‏فراوانی و برای بررسی ارتباط بین فرسودگی مراقبین با وضعیت بالینی بیماران از ‏ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.‏یافته ها: بین بخش 2 و3 مقیاس یکپارچه ی درجه بندی پارکینسون (فعالیت های ‏زندگی روزمره و عملکرد حرکتی) با فرسودگی مراقبین همبستگی مثبت معنی داری وجود داشت (01/0‏p < ‎‏). بر اساس معیار درجه بندی هون و یار، ‏ارتباط مثبت معنی داری بین مرحله ی بیماری با نمره ی فرسودگی مراقبین وجود ‏داشت (01/0‏p < ‎‏). هم چنین بین وضعیت شناختی بیماران بر اساس نمره ی وضعیت ‏روانی با نمرات پرسش نامه های بار بیماری و ناراحتی مراقبین ارتباط مثبت معنی-‏داری یافت شد (01/0‏p < ‎‏).‏نتیجه گیری: با توجه به ارتباط میان فرسودگی مراقبین بیماران مبتلا به بیماری ‏پارکینسون با وضعیت بالینی این بیماران، لزوم توجه بالینی بیشتر به سلامت جسمی ‏و عاطفی مراقبان احساس می شود