جنسیت و فهم سوژگی زنان از قرنطینه خانگی در بحران کرونا

خاص ‌بودگی پاندمی کرونا به وقوع آن در آغاز دهه دوم قرن 21 با بالاترین حد توسعه ‌یافتگی دانش پزشکی و بهداشت و نیز به بازگشت به سنت پزشکی کهن قرنطینه بازمی‌گردد. هدف پژوهش با تاکید بر سویه‌های جنسیتی تجربه بحران کرونا به‌مثابه فاجعه در مفصل‌بندی آن با راهکار قرنطینه خانگی، فهم تجربه جنسیتی زنان است. این تحقیق در پارادایم تفسیری تفهمی به تحلیل مضمون تجربه 23 زن متاهل 52-30 سال از بحران کرونا پرداخته است. چهار الگوی معنایی غالب شناخته‌شده در روایت زنان عبارت‌اند از؛ فاجعه، سوژگی و تاب‌آوری مضاعف زنانه، تعلیق زنانگی و مدیریت بدن در هراس از بیماری، مردانگی و ساخت‌شکنی از تصویر قالبی در فاجعه و بازگشت به اهمیت جایگاه پدری در تجربه فاجعه. به‌طورکلی، فراخوانش زنان به مرکزیت در موقعیت بحران و به‌هم‌ریختگی نظم پیشینی زندگی اجتماعی، هرچند با فشار ذهنی و روانی مضاعف همراه است، اما با قرار دادن زنان در یک موقعیت سوژگی تاریخی، به‌ آن‌ها فرصت برساخت تصویری متمایز از خود زنانه را می‌دهد. هرچند، مطالعه تبار تاریخی پاندمی‌ها نشان می‌دهد که محوریت «زن کدبانو» به‌عنوان گفتمان غالب در شرایط بحران، موقت و گذرا است و با گذر از شرایط بحرانی، جامعه به تبار طرد زنانه باز خواهد گشت.

gender and the understanding of women’s subjectivity in home quarantine under covid-19

the specificity of the coronavirus pandemic is indebted to the ironic fact of returning to the ancient tradition of quarantine at the threshold of the 21st century and the utmost progress of medicine and hygiene. considering the gender aspects of home quarantine, this research aims at understanding women’s gendered experience of covid-19. under the verstehen interpretive paradigm, we analyze the experiences of twenty-three 30-52-year-old, married women who were interviewed during the first home quarantine in 2020. the content analysis of these women’s experiences gave us four conceptual patterns include crisis, female double subjectivity and endurance, feminine suspense and body management under the panic, and masculinity and the deconstruction of the dominant image by returning to the importance of fathers’ status. overall, the calling of women to the center of the crisis and the disruption of the usual social order offers the iranian women a historically subjective role and the opportunity to construct a different image of their feminine self in individual, family, and social levels. meanwhile, the genealogy of pandemics shows that the centrality of the “housewife” as the dominant discourse under crisis is temporal, as the society returns to its misogynist origin with the passage of the crisis.