تجربه بیماران سرطانی در گسست زیست‌جهان‌ها و پیوستگی میان‌ذهنیت اجتماعی

سرطان پدیده‌ای اجتماعی است. واقعیت اجتماعی سرطان متکثر و برخاسته از فهم و تجربه افراد درگیر با آن است. این پژوهش باهدف فهم معنای سرطان در ذهنیت افراد، بر پایه 43 مصاحبه عمیق و نیم ساخت‌یافته (10 بیمار سرطانی، 10 نفر از اعضای خانواده و 23 نفر از اعضای گروه درمان پرستار، پزشک سرطان‌شناسی و روان‌پزشک و روان‌شناس)، در مرکز اصلی درمان سرطان شهر اصفهان نوشته‌شده است. رویکرد پژوهش پدیدارشناسی و در ترکیب با جامعه‌شناسی تفهمی، روش پژوهش مطالعه کیفی اساسی، شیوه نمونه‌گیری ترکیبی از نمونه‌گیری هدفمند و مکمل و ابزار تحلیل، تحلیل مضمونی است. مطالعه روایت‌های افراد نشان‌دهنده پنج مضمون پذیرش سرطان از سوژگی تا تغافل، ابژگی بدن بیمار و بازتعریف نظم زندگی روزمره، دوگانه خانه/ بیمارستان و درهم‌ریختگی فضاها و روابط اجتماعی بیمار، خود بیگانگی بیمار ذیل اقتدار دیگری پزشک و بیمار به‌مثابه کلیتی یکپارچه در الگوی مراقبت پرستاری است. به‌طورکلی، هرچند روایت ایرانی از سرطان خاص بودگی‌های خود را دارد، اما بافهم جهانی از سرطان سازگار بوده که در آن، برساخت میان‌ذهنیت غالب پیرامون سرطان، بیش از آن‌که از علم پزشکی و اقتدار آن متاثر باشد از تصویر سرطان در فهم عامه تاثیر می‌پذیرد که بازتولیدکننده انگاره بنیادین سرطان به‌مثابه نیستی و مرگ است.

Cancer Patients’ Experience Concerning the Rupture of Lifeworlds and the Continuity of Social Intersubjectivity

Cancer is a social phenomenon with plural social realities arising from the experience and comprehension of people engaged with it. This research is conducted based on 43 in-depth, semi-structured interviews (with 10 cancer patients, 10 family members, and 23 healthcare staff including nurses, oncologists, psychiatrists, and psychologists) in Isfahan’s major cancer treatment center. The approach of the study is phenomenology accommodated by interpretive sociology, the method is basic qualitative research, the sampling technique is purposive combined with complementary, and the analytical technique is thematic analysis. The analysis of people’s narratives is conductive to five themes of dealing with cancer from laxity to subjectivity, patient’s bodily objectivity in redefining the daily life order, the binary of home/hospital and the patient’s spatial and social bewilderment, patient’s alienation under the other’s authority of the physician, and patient as an integrated whole in the nursing care system. Overall, while the Iranian narrative has its own particularities, it complies with the universal intersubjective comprehension of cancer in which the dominant intersubjective construct about cancer is rather shaped by the popular comprehensions (Reconstructing the basic idea of cancer as death and mortality) than the physicians’ authority.