آدمی گری و یاریگری: واقعیت ها، ضرورت ها و پیشینه یاریگری (همکاری و مشارکت) در تاریخ آدمیان

این رساله نخست به ضرورت حیاتی همکاری در میان جوامع انسانی و دلایل عینی و ذهنی افزونی یاریگری همکاری ، مشارکت در میان آدمیان ، نسبت به همکاری جانوران و گیاهان پرداخته است ؛ و کوشیده است اثبات کند که همکاری هم مقدم بر جنگ و هم نسبت به آن ، قاعده است . و اما جنگ و ستیزه در جامعه ، نسبت به عمر طولانی جوامع ، هم متاخر و هم استثنا است . جنگ به معنای جامعه شناسی آن متکی به همکاری است ، در حالیکه وجود همکاری متکی به وجود جنگ نمی باشد .نویسنده برای اثبات نظریات خود ، به مستندات مردم شناسی ، تاریخ ، باستان شناسی روی آورده است . مقاله حاضر با رد نظریات کسانی همچون فروید ، اشتاینمتز ، بوتول و داروینست های اجتماعی مانند گمپلویچ ، باکل و فوتوریست هایی نظیر مارتی نتی ، و به استناد نظریات کسانی همچون رالف لینتون ، لوتورنو ، وان دربیژ ، هب هاوز ، سامنر و کلر ... می خواهد اثبات کند که جنگ نه غریزی است که و نه طبیعی و لذا نه ازلی است و نه ابدی بلکه امری است متاخر و پدید ه ای است فرهنگی .پس از چالشهای یاد شده نویسنده به توصیف تاریخی و مردم شناختی کم و کیف همکاری در میان جوامع گردآور و نخجیرگر شکارچی ، جوامع کشاروز و دامپرور و تمدن ها ی کهن چین و یونان و روم و کشورهای اروپای سنتی پرداخته و با اشاراتی به کشورهای اسلامی نوشته را به پایان می رساند .