کنشگران کلیدی میدان تامین اجتماعی

میدان تامین اجتماعی در این پژوهش، عرصه کنش سازمان‌های متفاوت است که یکی‌ازمهمترین‌آن‌ها، سازمان‌تامین‌اجتماعی است. جایگاه این سازمان در ساختار سیاست‌گذاری اجتماعی ایران، همراه با سطح فراگیری و منابع مالیِ حاصل از تعویق میان پرداخت حقِ‌بیمه بیمه‌شدگان و انجام تعهدات متقابل سازمان، به آن موقعیت ممتازی بخشیده که کنشگران صاحب قدرت را به‌سمت ورود به میدان‌تامین‌اجتماعی سوق می‌دهد، به این امید که منابع/دارایی‌ها/یا سیاست‌گذاری‌ها را درجهت نفع/تشخیص خویش هدایت کنند. در چنین شرایطی پیاده‌سازی سیاست‌های اجتماعی، پیگیری اهداف اجتماعی و یا تلاش برای گریز ازخطربحران در منابع سازمان، همگی در گروی شناخت کنشگران عمده و ابزار اِعمال قدرت آن‌هاست. بنابراین مسئله اساسی پژوهش حاضر پی‌بردن به کیستی کنشگران کلیدی این میدان و سازکارهاوابزارهای آن‌ها در مواجهه با سازمان تامین اجتماعی است. روش این پژوهش کیفی بوده و از هر دو روش اسنادی و میدانی بهره برده است. از تکنیک‌های تحلیل محتوای کیفی و مصاحبه در گردآوری و تطبیق داده‌ها و بررسی انتقادی در تحلیل داده‌ها و نیز تکنیک تحلیل میدان تک قطبی برای هر دو بخش استفاده شده است. یافته‌های پژوهش نشان داد که مهمترین کنشگران میدان، نهادهای مجلس، دولت، کارگران، کارفرمایان و سازمان تامین اجتماعی بوده‌اند که هر یک از آن‌ها از ابزارهای متفاوت و خاص خود برای مواجهه در میدان استفاده کرده‌اند که تشریح آن در مقاله آمده است. میدان تامین اجتماعی در ایران درعمل از رویکرد سه‌جانبه‌گرایی تبعیت نمی‌کند؛ و این مسئله بیش‌ازهرچیز ناشی از تضعیف نهادهای کارگری و کارفرمایی است. پیامد این مسئله، تقویت مجلس به‌مثابه نهادی میانجی و تضعیف بیشتر گفتگوی سه‌جانبه تخصصی است.

Key Actors in the Field of Social Security

The field of social security in this study is a sphere for interaction between different organizations, among which the Social Security Organization (SSO) is one of the most important. The position of this organization in the structure of social policymaking in Iran, along with its pervasiveness and financial resources which is a result of delay between the payment of the copayment of the insured and delivering the organization’s responsibilities in return, have given it a special position which attracts powerful actors to the field of social security, with the hopes that they can lead these resources, assets or policies towards their own benefit or decisionmaking. In such a situation, implementing social policies, reaching social goals, or attempting to avoid risks regarding the resources of the organization, all depend on the understanding of the main actors and their means for enforcing power. Therefore, the aim of the current study is to find the identity of the key actors in this field and their dynamics and means towards the SSO. The study was a qualitative research done through a documentary as well as a field method. Qualitative content analysis and interviews were used to collect and compare data, and critical examination in data analysis and also the technique of unipolar field analysis were used for both parts. Findings showed that the most important actors in the field are the institutions of parliament, state, employees, employers and the SSO, and each of them have their own different and specific means for interaction in the field which is explained in detail in the article. The field of social security in Iran does not follow the tripartitist approach in practice, and this issue, more than anything, is a result of the decline of the employee and employer institutes. The implication of this issue is the reinforcement of the parliament as a mediator, causing the advanced tripartite discussion to go in further decline. The problem is to know who the main actors are and how they act. The method is qualitative. There are some technics in this research such as qualitative content analysis and conversation for gathering data and critical study and onepillar field analysis for analysis of data. The results show Parliament, state, labors and employers institutes and SSO are important players in the field. Their mechanism are noted in the article.