بررسی اثر کمپلکس سیلیکا و اکسیدروی در پخت کائوچو

در این پژوهش اثر میزان پُرکننده‌ی سیلیکا بر روی اثر اکسید‌روی در پخت و بررسی میزان جذب عنصر روی در حضور سیلیکاژل توسط دستگاه جذب اتمی بررسی‌شده‌است. بدین‌منظور آمیزه‌ها از مخلوط دو کائوچوی استایرن بوتادین و بوتادی‌ان، به‌همراه سایر اجزای آمیزه‌کاری و مقدارهای گوناگون سیلیکا تهیه شدند. سپس با توجه به نتیجه‌های به‌دست آمده از آزمون رئومتر و میزان جذب اکسیدروی در دستگاه جذب اتمی در حضور مقدارهای گوناگون سیلیکا، چهار آمیزه‌ی جدید تعریف شد که در آن‌ها مقدار‌های گوناگون اکسیدروی مورداستفاده قرارگرفته است. آمیزه‌های یادشده تهیه و پس از آزمون‌های لازم، شامل آزمون‌های مکانیکی (استحکام کششی، درصد ازدیاد طول، سختی و سایش)، برای انجام آنالیز جذب اتمی در مخلوط حلال موردنظر به‌هم زده شدند. نتیجه‌های به‌دست‌آمده حاکی از آن است که بیشترین میزان جذب عنصر روی، در کمترین میزان سیلیکا اتفاق می‌افتد که علت این امر تشکیل کمپلکس پایدار بین روی و سیلیکاژل و جلوگیری از شرکت اکسیدروی در پخت است. هم‌چنین با افزودن حلال فلوئوریک اسید برای حل کردن سیلیکاژل، افزایشی چشم‌گیر در جذب عنصر روی دیده شد. نتیجه‌های آنالیزهای گوناگونی چون آزمون گرانروی‌مونی، آزمون‌های کششی صفحه‌های لاستیکی، سختی، مقاومت سایشی و رئومتر نمونه‌ها نشان می‌دهند که با افزایش میزان سیلیکا، به‌دلیل جذب بیشتر اکسیدروی، پخت آهسته‌تر و میزان پیوندهای عرضی کمتری صورت پذیرفته است. در ادامه بررسی میزان جذب عنصر روی در دستگاه جذب اتمی، تاییدی بر جذب اکسیدروی توسط سیلیکا و ایجاد یک کمپلکس پایدار است.