ویژگیهای ضد اکسندگی و ضد میکروبی عصارههای برگی گیاه تمشک سیاه (rubus occidentalis) و اثر آنها بر پایداری روغن سویا

امروزه یافتن منابع جدید ترکیبات ضد اکسنده در گیاهان برای بکارگیری آن‌ها به عنوان افزودنی طبیعی و جایگزین کردن آنها به جای ضد اکسنده‌های مصنوعی در مواد غذایی یکی از موضوعات مهم تحقیقات صنایع غذایی می‌باشد. در این تحقیق عصارۀ متانولی بدست آمده از برگ سبز و سیاه شده گیاه تمشک از نظر خواص ضداکسندگی، محتوی ترکیبات فنولی و اثرات ضد میکروبی بر میکروب‌های: انتروکوکوس فکالیس، اشرشیا کلی، استافیلوکوکوس اورئوس، سالمونلا تیفی موریوم، شیگلا دیسانتری و یرسینیا انتروکولیتیکا بررسی گردید. سپس این عصاره‌ها در 3 غلظت 200، 400 و ppm600 در روغن سویای تصفیه شده بدون ضداکسنده به کار گرفته و بعد در دمایc ° 60 به مدت یک ماه ذخیره شدند. متعاقباً مقادیر اسیدیته، اندیس یدی و اندیس پراکسید نمونه‌های روغن تعیین گردید. بر اساس نتایج به دست آمده، عصارۀ برگی سبز به طور معنی داری قدرت ضداکسندگی (%87 -7/0) و محتوی ترکیبات فنولی (mg/g dry matter1/0± 103 (بیشتری نسبت به عصارۀ برگی سیاه بود. همچنین کمترین غلظت موثر عصارۀ برگ سبز تمشک روی باکتری استافیلوکوکوس اورئوس به میزانmg/ml12/7 و روی باکتریهای سالمونلا تیفی موریوم و یرسینیا انتروکولیتیکا به میزانmg/ml5/28بود. اماعصارۀ برگی سیاه تمشک هیچ اثری روی میکروب‌های مورد نظر نداشت. در آزمون های کیفی روغن، با افزایش غلظت عصاره‌برگ سبز مقادیر ‌اسیدیته و پراکسید نمونه‌ها به طور معنی داری افزایش یافت. نتایج نهایی نشان داد که روغن سویای حاوی کمترین غلظت عصارۀ برگ‌های سبز تمشک (ppm200) از نظر آزمون‌اسیدیته و پراکسید بهتر از روغن سویای حاوی ضداکسنده تجارتی پروپیل گالات (ppm200) بود