ارزیابی نقش حیاط در ارتقای راندمان عملکردی «خانه»

در اندام خانه های سنتی، به دلایل گوناگونی، گشایش (فضای باز) ایجاد می‌شده که از جملۀ آن‌ها می‌توان به عواملی چون شرایط اقلیمی ، مناسبات فرهنگی و اجتماعی، و... اشاره کرد. امّا به نظر می رسد عوامل دیگری نیز در ایجاد این‌گونه فضا ها در کالبد خانه نقش داشته اند. از جمله دلایل مهم در ایجاد چنین فضاهایی، در پیکره بندی خانه های سنتی ایران، پیشامدهای عملکردی‌ـ فضایی است، این موضوع می‌تواند تاثیر بسزایی بر کیفیت عملکردی این گونه خانه ها داشته باشد. بر این اساس هدف در پژوهش حاضر بررسی نقش حیاط بر ارتقای «راندمان عملکردی» خانه است. در این خصوص منظور از راندمان عملکردی مطلوب فضا، افزایش سیرکولاسیون گردشی مناسب، ایجاد یکپارچگی مطلوب، و افزایش میزان نفوذپذیری و انعطاف‌پذیری در خانه ها تعریف شده است. به منظور بررسی فرایند ارزیابی نقش حیاط در خانه ها و دو متغیر «تعداد» و «مکان‌یابی یا موقعیت» مطلوب در این حیاط‌ها، هشت نمونۀ یک ، دو، سه، و چهار حیاطه، به منظور برگزیده شد. حیاط(های) چهار مورد از این هشت خانهْ مرکزی هستند و چهار نمونۀ دیگر حیاطی(هایی) دارند که در مرکز فضا قرار ندارد و یکی از جداره های حیاط را دیوار کوچه یا همسایۀ مجاور تشکیل می دهد. ابزار مورد نظر در تجزیه‌وتحلیل خانه ها روش نحو فضا یا چیدمان فضا است که در آن با استفاده از راهبرد کمی، به بررسی موضوع پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که خانه های یک حیاطه، که حیاط آن‌ها در مرکز هندسی بنا است و چهار طرف آن نیز توده قرار گرفته است، به دلایلی، از جمله افزایش میزان نفوذپذیری (عمق کمتر نسبت به سایر نمونه های دو، سه، و چهار حیاطه) و انعطاف‌پذیری بالاتر و همچنین میزان یکپارچگی مطلوب و نیز افزایش قابلیت دسترسی مناسب به فضاها در مقایسه با نمونه های دیگر، عملکرد مطلوب تری دارند.