تقویت ادراک حسی متعادل در کارگاه «درک و بیان محیط»

این نوشتار دربارۀ ضرورت به‌کارگیری همۀ حواس در ادراک محیط و لزوم تقویت این نوع ادراک در روند آموزش معماری است. دنیای مدرن، به دلیل طبیعتش، تاکیدی بیش از اندازه بر بینایی دارد و دیگر حواس را تضعیف کرده است. یکی از نتایج این تاکیدْ طراحی محیط‌هایی است که چیزی برای از نزدیک تجربه کردن ندارند و مخاطب را دور از خود نگه می‌دارند. در زمانۀ کنونی همۀ معیارهای مطلوبیت محیط در«خوب دیده شدن» خلاصه می‌شود. آموزش نوین معماری هم از آسیب‌های بینایی‌محوری مصون نیست. انواع ترسیم‌های سه‌بعدی در دستگاه دکارتی، آشنایی و نقد محیط صرفاً از طریق عکس، محدود کردن برداشت محیط به عکاسی کردن از آن، و... نمونه‌هایی از این موضوعند. با آگاهی از ضرورت تقویت حساسیت دانشجویان در روند آموزش معماری این سوال مطرح می‌شود که: چگونه می‌توان دانشجویان را در به‌کارگیری متعادل همۀ حواسشان در ادراک هر چه کامل‌تر محیط هدایت کرد؟ هدف در این پژوهش آن است که اولاً بر اساس نظرات موجود، شرایط و روش‌هایی برای افزایش حساسیت نسبت به محیط، از طریق به‌کارگیری متعادل حواس، پیشنهاد شود و در مرحلۀ بعد چگونگی فراهم کردن این شرایط در قالب سه تمرین در کارگاه درک و بیان محیط نشان داده شود. این سه تمرین سنجش اولیۀ راهکارهای منتج از این پژوهش هستند. بنا بر این روش پژوهش ترکیبی از استدلال منطقی در بخش اول و مورد پژوهی در بخش دوم است.