بهره گیرى از ثبات حرارتى زمین در ایجاد آسایش حرارتى

معمارى گذشته ایران همواره بر تعامل اندیشمندانه با طبیعت پیرامون خود استوار بوده است. استفاده از زمین به منزله یک منبع انرژى تقریباً نامحدود که در اعماق مشخص ثبات حرارتى دارد، از جلوه هاى این تعامل در ایجاد آسایش انسان و فرار از تنگناى شدید اقلیمى محسوب می گردد که ریشه در معمارى سنتى ما هم دارد. ایده « معمارى در پناه زمین»، امروزه در بعضى کشورها، یکى از ایده هاى پاسخگو به بسیارى از معضلات است، در حالى که در ایران کمتر توجه و بررسى شده  است. مقاله حاضر با هدف فراهم کردن اطلاعات و اشاعه « معمارى در پناه زمین»  به بررسى انواع رو شهاى استفاده از ثبات حرارتى زمین مى پردازد. به این منظور، پس از نگاهى کوتاه به پیشینه استفاده از این نوع معمارى و معایب و مزایاى آن، با نگاهى تخصصی تر به جنبه هاى ثبات حرارتى زمین، از جمله عوامل تاثیرگذار بر دماى سطح زمین و اعماق چندمترى آن پرداخته می شود. درنهایت با استناد به نمونه هاى موردى مرتبط داخل کشور، راهکارهاى پیشنهادى استفاده از ثبات حرارتى زمین در ایجاد آسایش حرارتى بیان می گردد.