شناخت عوامل موثر در آفرینش محیط های شفابخش

در دنیای کنونی، با توجه به تغییر در پاسخ‌گویی به نیازهای جوامع بشری، توجه بیشتری به تاثیر حیاتی فضاهای اطراف، خصوصاً فضاهای درمانی، معطوف گشته است. در یک فضای درمانی، هنگام مبارزۀ بیمار با بیماری، محدود شدن اجباری او، احساس بی‌پناهی، نگرانی در مورد مخارج پزشکی، و درنتیجه تشخیص بیماری و عمل جراحی دست به دست هم داده و او را تحت فشار روانی شدید می‌گذلرد. بنا بر این لازم است در سامان‌دهی محیط های درمانی مقولاتی، چون ایجاد رابطه فرهنگی، تخفیف ترس، ایجاد صمیمیت، و شادی‌بخش بودن محیط های درمانی، به اهداف اصلی تبدیل شود. از این رو امروزه در معماری مراکز درمانی باید از عملکردگرایی صرف به ایجاد محیط های شفابخش تغییر جهت داد. با بهره گیری از روش توصیفی و بر اساس تحلیل منطقی در حوزه های مرتبط با دانش روان شناسی محیطی مبتنی بر روش تجربی و همچنین مطالعه از نوع تحلیلی و محتوایی، این مطلب آشکار گردید که از مهم‌ترین ارکان ایجاد محیط های شفابخش توجه به عوامل مختلف در طراحی فضاهای داخلی آن ها است، به گونه ای که، از طریق طراحی فضاهای داخلی، ارتباط بهتری با فضای خارج و کادر درمانی داشته باشند. امکان بهره مندی از محیط طبیعی و آثار هنری در داخل فضای درمانی، همچنین چیدمان و آرایش مبلمان به تلطیف محیط و درنهایت کاهش میزان روان‌نژندی بیماران می انجامد. در این مقاله با بیان مدلی مفهومی و الگویی جامع در شفابخشی محیط های درمانی نشان داده می‌شود که، به کمک بهره گیری از قابلیت های محیط کالبدی، از طریق طراحی می‌توان فشارهای وارده بر بیمار را تخفیف داد و در کاهش مهم‌ترین هدف محیط های شفابخش، یعنی استرس و اضطراب، دست یافت.