انتخاب استراتژی توسعۀ زمین در بافت‌های مسئله‌دار نمونۀ موردی: محلۀ عامری شهر اهواز

بافت های مسئله‌دار بخش هایی از شهر هستند که بنا به دلایلی از چرخۀ اقتصادی شهر جدا شده و به شکل کانون نارسایی های اقتصادی، اجتماعی، و محیطی درآمده‌اند. بر این اساس، امکان تطبیق توسعۀ متوازن در این بافت‌ها با سایر مناطق شهر نیست و به‌تدریج از چرخه توسعۀ پویای شهر دور می‌گردند. از طرفی کاربست شیوه‌های متنوع مداخله در بافت مسئله‌دارْ بازتاب‌های اقتصادی و اجتماعی متفاوتی را در جوامع به دنبال داشته است. انتخاب شیوۀ توسعۀ زمین در بافت‌های پر یکی از مهم‌ترین عرصه های مداخله است و از سه مولفۀ اهداف، شرایط سودآوری، و تمایلات ساکنین اثر می‌پذیرد و یکی از مهم‌ترین عوامل در تحقق‌پذیری برنامه های توسعه است. در این تحقیق استراتژی های توسعۀ زمین به صورت تطبیقی مقایسه شدند: مولفۀ انتخاب هدف مداخله که از روندها و عوامل حاکم بر مسائل، ویژگی های متمایز منطقه، و بافت اجتماعی آن تاثیر می‌گیرد، مولفۀ سطح سودآوری که به ضوابط و منطقه‌بندی طرح های بالادستی، اختلاف قیمت زمین و بنا و... بستگی دارد، و مولفۀ سطح تمایل مالکان که بر عوامل سطح اعتماد عمومی مالکان به نهادهای حقوقی و عمومی و انواع شیوه های مشارکت بر زمین و توسعه دلالت دارد. روند جدا افتادگی بافت از مرکز شهر و پیرامون به‌تدریج تنزل بازار محله را به دنبال داشته و  به این ترتیب روند خروج بافت اجتماعی کهن فزونی یافته است. بر این اساس با توجه به روند این عوامل، امکان سنجی سودآوری مداخله در بافت و ساختار اجتماعی محله مشخص گردید، که روش آژانس بازسازی جامعۀ محلی و از روش‌های خودسرمایه‌ده محسوب می‌گردد و چارچوب مناسبی برای مداخله با هدف بازگرداندن هویت سکونتی و فعالیتی بافت و افزایش ماندگاری ساخت اجتماعی محله به‌شمار می‌رود.